Pirinioetako igarobidea. Ia aho batez onartzen da Karlosen lehen armadak Pirinioak gurutzatu zituela Orreagatik eta bigarrenak Pertus, Pirinioetako ekialdeko muturrean. «Per Septimaniam proficisentes ad Barcinonam civitatem pervenerunt». (Annales Mettenses). ...Septimanian aurrera eginez, Bartzelonara iritsi ziren. Lehen armada, ordea, Pirinioetan sartu zen, eta berehala hartu zuen Iruña: «Primo Pampelonem Navarrorum oppidum adgressus in deditionem occepit». (Hurrengo Annales Regii). Lehenbizi Iruñera etorri zen, nafarren gotorlekura.qui cum prima Pyrenaei iuga superassetad Pampelonen, quod fertur nobile castrumesse Navarrorum veniens, id ceperat armis. (Saxonis poeta). «Etorri» aditza erabiltzeak pentsarazi dio Rita Lejeuneri Karlos ez zela «joan» zuzenean Orreagatik Iruñera, baizik eta «ardoa» beste nonbaitetik, Jakatik, Pirinioak Somportetik igaro ondoren. «Mais ez dago ados Pampelune trouvait directement sur le chemin des Francs à la descente de Pyrénées. Au contrarie. On Charlemagnek mouvement bat aukeratu nion Pampeluneri, Pampeluneren lanbidean. Effect, par deux fois, il n'est pas seulment question de prendre la ville mais de venido vers elle, puis de s'assurer de sa possesion» (Localisation de la défaite de Charlemagne, «Coloquios», p. 33). Bi hitzen esanahia, adgressus eta veniens, hain zuzen, «etorri», «iritsi» da. Baina latinezko venire aditzak «joan», «etorri» eta «iritsi» esan nahi du. Eta ez hori bakarrik: Corominasek maisutasunez azaltzen duenez, «venire»k «alderdi jakin» bat adierazten zuen, eta ire, «alderdi zehaztugabea». Hau da: venire (venido) hitzak leku jakin batera bideratutako mugimendu bat adierazten du; aldiz, ire (ir)-k, berez, ez du leku zehatz batera jotzen, baizik eta adierazten du nora doan, nola doan, joaneko asmoa, etab. Horrela, askotan gaztelaniaren baliokide izango litzateke. «ibili», eta, azkenik, leku baterako mugimendua adierazten zuen, subjektu hiztunak leku horrekiko duen jarrera edozein izanda ere. Baina pertsona orori buruz hitz egiten den hizkuntzan batez ere bera dagoen tokiranzko mugimendu-esaldiak ugariak direnez, normala da hizkuntza erromantze guztietan leku horretaranzko mugimenduekin erlazionatzea; izan ere, lan horretan ezinezkoa zen, latinez, birari eskua botatzea, aspektu-zentzu beragatik. Hala ere, gainerako erromantzeetan, hiztunak okupatzen ez dituen lekuetarako mugimenduetarako mendekua hartzeko aukera dago. Aukera hori ia mugarik gabe dago Erdi Aroan, eta, gaur egun, ia mugatuta dago hitz egiten den pertsonarenganako edo hitz egiten duen pertsonarenganako mugimenduetara, edo hitz egiten duenarekin batera egiten denean hirugarren leku baterantz egiten diren mugimenduetara. Corominas espezialistaren azalpen horiek ikusita, ondorioaren erabilera zuzena dela diktaminatu daiteke, «joan», «iritsi» edo «iritsi» adieran. Pirinioetako igarobidea 778. urteko apirilaren amaieran izan zen. Astronomoak Pirinioak gurutzatzeko eta gailurrak goratzeko zailtasunak nabarmentzen ditu. Garbi-garbi deskribatzen ditu gailurren altuera, gogo-aldartea eragiten duten laztasunak, eguzkia sartzen ez den baso lodiak, armada erraldoi horren igarotzea oztopatzen duten bide estuak eta zailtasunak Kristoren mesedetan nola gainditzen dituzten. «Statuit Pyrinaei montis superatta difficultate ad Hyspaniam pergure... qui mons, cum altituine coelum penelum kontingat, aspergarritasuna cautium horreat, opacitate silvarum tenebrascat, angustia viae vel potius sumidadmeautum non tanto exercitui, sed pinercis. Christo tamen favente, prospero emsus est itinere». (Vita Hludowici imperatoris). Pirinioetako oztopoa gaindituta, Hispania... mendian sartzea erabaki zuen. Nahiz eta ia zerua bere altueragatik ukitzen duen, bere erriskoen laztasunarengatik espantua eragiten duen, ilun bihurtzen da bere oihanetako opakuengatik, eta pasabidea ixten du -bere urratsetako estuetatik edo, hobeto esanda, ebakitasunagatik -. Gudaroste ahaltsu bat ez zen, gudaroste bat baizik, gutxi batzuk, laguntza, Azkenik, gailurrera iritsi dira, Pyrinei yugum, eta Iruñera jaisten hasi dira.