Aurreko mendeetako migrazioetan, etorkinak traba legalik gabe onartuak izaten ziren, lan egiteko zetozenaren ikuspegia zen nagusi eta asko baziren berriro jatorrira itzultzen zirenak, beste asko ziren betirako geratuak, hiritar bilakatzen zirenak eta asimilatu egiten zirenak. Egungo politika errestriktiboek, ordea, beste migrazio mota bat dakarte: edo eta kategoria arrunta baten bidez -ekonomikoa, familikoa edo humanitarioa-, edo eta gero eta oso ohikoa den moduan: irregular gisa.
Herrialde demokratikoetan, lan migrazioez gain, familiaren biltzea eta asiloa oso garrantzizkoak dira. Herrialdeka aldatu egiten dira mota hauen nahasketa, baina oro har immigrazio ekonomikoa gero eta gehiago mugatzen den moduan, etorkinek asilo edo familiaren berbilketa aukeratzen dute, eta bide hauek gizarte hartzailearen hiritarren errefusatzea ekartzen du sarri, ongi etorriak ez direla erakutsiz. Egon badaude, beste ibilbide batzuk, eta zenbait fluxu pertsona jubilatu edo ikasleez osatuak daude, baina ia gehienetan ez dute lan immigrazioak duen irudi negatiborik.
Herrialde aurreratuek duten ekonomi egituraren eraginez bikoiztu egiten da behar dituzten langileen profila: alde batetik, langile kualifikatuak eskatzen dira; bestetik, kualifikazio ezeko premia dago, bertakoek nahi ez dituzten lanak egiteko, lanaren merkatua bikoiztua baitago. Honelako lan ugari emakumeek egiten dituzte, eta hortik dator egun hainbeste aipatzen den migrazioen feminizazioa.