Globalizazioak badakar ere migrarien eskaintza eta eskaeraren arteko desoreka. Aurreko garaietan nagusi izan da gizarte hartzaileen harrera gaitasuna. Egun, emigraziorako kandidatoak askoz gehiago dira eta atzerritarren lan eskaintza mugagabea bilakatu da, presio demografikoa dela eta. Baina, etorkinen eskaria mugatuagoa da eta berauon demanda solbentea -herrialdeek onartzeko prest dagoen kopurua- zeharo jaitsi da. Immigrariak behar dira lan intentsiboa eskatzen den tokietan, aldikakoetan, lan-gune oso prekarizatuetan (nekazaritzan, zenbait zerbitzu lan-gunetan, zaintza-esparruetan). Herrialde garatuetan produkzio industriala gutxitzen ari da, lan prozesuak mekanizatu egin dira eta lan indarraren premia eskasten doa.
Migrazioen teorian, egungo helburu analitiko garrantzitsuenetakoa garai berrirako hipotesi berriak plazaratzean datza, immigrazio eskema guztiak gizarte industrialetako parametroetan ulertu egin izan dira eta zalantzak daude gaurko gizarte post-industrializatuetan integrazio sistema aurrekoaren bermearekin garatuko den. Iraganean lan eskaera mugagabea zen; egun, ordea, badirudi eskaintza dela. Lan eskaera nagusi zenean, lan-bizitza osoa lantegi batean betetzen zenean, eta berorrek seme-alaben klase mugikortasuna bermatu zezakeenean, eskema errezagoa zirudiela ematen du, etorkinentzat ezezik, bertakoentzat ere. Gaur, insertzio-baldintza guzti horiek eraldatuak daude eta etorkizuneko gizarte-integrazio erak inkognita bat dira.