Berezko hizkuntza sendotzen pasa zuen sasoi luzea hamarkada bat beranduago biribildu zuen "tour de force serializado": Impulsos (1968-72) obrarekin. Eta bere dirdira han-hemen ageri zen 1974an Sinfonía en do moldatu zuen arte. Obra hori mugarri bilakatu zen bere ekoizpenean. Espainiako Orkestra Nazionalaren enkarguz sortu zuen eta Montevideoko Musika Jaialdian (1980) Premio a la mejor obra extranjera saria jaso zuen; obra hari zor zaio Las negaciones de Pedro (1975). Erlijiozko arloari dagokionez, Procesional de entrada eta Magnificat (1969) aipatu daitezke, Vicente Enrique y Tarancon Espainiako Kardinal Primatuak Espainiara (Toledora) egindako bisitaren aitzakian sortuak. Orobat, aipagarriak dira irrati-obra hauek: El Génesis (1970) eta Séptima palabra (1971, Rómulo lanarekin batera), edo Pieza (1972) organo-liburua. Azken hori Musika arloko Komisariotza Orokorrak enkargatu zuen eta Kataluniako Palau delakoan estreinatu zuen Montserrat Torrent ezagunak (1973).
Bernaolak korua berreskuratu zuen Polifonías (1969) eta Aurretxo txikia (1970) lanekin eta sasoi berean moldatu zituen Oda für Marisa (70) eta Canción vasca (1970). Azken horretan Guridi bera aipatzen du, bere prestakuntzan Madrileko Errege Kontserbatorioko antzinako ikur izan zena (organo-jotzaile eta konpositorea). Urte hartan jaio zen bere laugarren semea, Gonzalo. Hurrengo sasoian Relatividades (iseka eginez ¡Que comenten..! azpititulua ezarri zion) moldatu zuen, Ataulfo Argenta Castroko musikari unibertsalari omenaldi egiteko. Ganberako obren artean garai horretan hauek azpimarratu behar dira: Argia ezta ikusten (1973) edo Per due eta Presencia (Gombauren omenezko kintetoa), azken biak 1974koak. Urte hartan bitxikeria bat utzi zuen, garai hartan eta garai honetan ere giro instrumentalean bitxikeria dena oraindik, Liberame Domine obraz ari gara, Buenos Aireseko erreferente paregabe bandoneonaren tinbrearen berezitasunari ohore eginez moldatu zuena.