Carmelo Bernaola dagoeneko helduaro betean zen eta garai hartan jaso zuen Arte Ederretako Merituaren Urrezko Domina (Medalla de Oro al Mérito en las Bellas Artes), 1987an. Bere sorkuntza berrien artean, Perpetuo, cántico y final, una página para [A.] Rubinstein (1987) piezaren ostean (Albeniz Fundazioak enkargatutako pianorako proiektua), Santanderreko Nazioarteko Jaialdian eginiko Mompouri omenaldia (Per a Frederic-Cançó i danza), 1988koa, eta ziklo bati amaiera eman zion Cuarteto núm. 3 (1990) aipatu behar dira. Nocturno (para un catedrático de conservatorio, pianorako) eta Tapies pieza organorako obrekin (biak 1990ekoak), sinfonismoan barneratzen gara bete-betean, hots, Bernaolaren bosgarren esentzian: Música para metales, piano y timbales eta, batez ere, Abestiak, música para una quincena (biak 1989koak), bigarren hori Antxietari eginiko omenaldia eta Monumento triptiko sinfonikoko bigarren kapitulua. Halaber, aipagarri dira ¡Tierra! Amerikan estreinatu zena (bere hogeita bi urteko seme Gonzalori eskainitako Pieza II -accordamenti e giustaposizioni- obrarekin lotzen dena), eta Rondó (1992), Madril Europako Hiriburu Kontsortzioak eskatutako enkargua. Tartean, Concertantes eta bere Tercera sinfonía (azkena), biak 1990ean orkestrarako sortuak. Azkenak, gainera kuartetoekin lotutako zikloa itxi zuen.
Ahots-musikaren atalean, Rosalia, Aleixandre edo Marques de Lozoyari buruzko Canciones, Música en Compostela delakoak editatutako Poemas, El pueblo está en la ladera (1989) eta Agur maitea (1990eko korua), Tres canciones de Segovia eta Homenaje-Aniversario (biak 1992koak) aipatu behar dira. Mística (1991) obrarekin, San Juan de la Cruzen testuei buruzko kantata, Bernaolak triptiko berri bat zabaldu zuen, erlijiozkoa. Haiekin batera hiru ganbera-obra sortu ziren: Filarmónica trioa (1990), L.I.M.-rako espresuki idatzitako Toromenaldiak haizezko kintetoa eta Música para la Academia: gitarrarekin izen bera zuen San Fernando Arte Ederretako Akademian sartzekoa, bigarren Musikako Sari Nazionala (1992) jasotzearekin bat.
Musikari "intzidental" arloari dagokionez, 1989an beste sari bat jaso zuen bere lan nekaezinak, zinemarekin lotutako arloan zilarrezko ezteiak ospatzeko bezperan zela: Musika original onenarentzako Goya Saria (Premio Goya a la mejor música original), Jose Luis Garcia Sanchezez Pasodoble delakoaren eskutik, zeina azken soinu-banda izan baitzen denbora askoan. Azkena, hain zuzen, hil baino bi urte lehenago moldatu zuen, izan eren, zuzendari beraren film bat hartuta agur hunkigarri bat utzi zigun: Adiós con el corazón. Besteak beste, luzemetraietarako nahiz laburmetraietarako musika eta telebistarako sintoniak konposatzen hogeita hamabost urte pasa zituen (1965-2000) eta karrera entzutetsu hori 2002an biribildu zuen zinema Akademiak Urrezko Domina eman zionean.