Laurogeiko hamarkada kontzertuko obra handietara bideratutako bosturteko batekin abiatu zen. Pasemisí... pasemisá perkusiorako, Tres piezas (Comienzo, Redicho eta Final) klarinete eta pianorako, erro folklorikoa duen aldi garaikidearen aitzindariari eginiko omenaldi bat (Béla Bartók-I, Omenaldia (guztiak 1981ekoak), Omar Khayyami buruzko organo eta ahotsa (El rubí), Valladolideko seme Jorge Guillenen omenezko Versos (Udalak enkargatuta), Ormatikaiss...für (klabezina) Genoveva, Diferencias pianorako (azken hauek 1982koak), Cántico eta Las siete últimas palabras de Cristo en la cruz erlijiozkoak (biak 1984koak), Cuencako Jaialdirako prestatuak, Non che digo nada... perro ¡vaya! korua (1985). Hala, urte emankor batera iristen gara, hots, 1986. urtera, izan ere, urte horretan kontzerturako fresko ikusgarriak moldatu zituen: Cuasi una fantasía, Juegos concertantes eta Nostálgico (1986), pianoa azkenekoan eta biolin solista beste bietan, biolontxelo kontzertuarekin osatuko zirenak (Clamores y secuencias) bosturteko oso bat igarota (1993).
Bitxikeria moduan, Himno del Athletic Club de Bilbao ereserkiaren moldaketa aipatu behar da (1982), Anton Zubikarairen hitzak zituena. Moldaketa hura egiteko, Feliciano Beobideren Altza Gaztiak kalejiran oinarritu zen eta bere bihotzeko kirol-proiektuari emandako babes pertsonala izan zen hura. 1983ko martxoaren 30ean Bartzelonarekin jokatutako kopako final laurdeneko kanporaketan estreinatu zen. Bi urte beranduago Carmeloren futbolarekiko maitasun hark Urre eta Harribitxizko Domina eman zion. Bere jaioterriarekiko maitasunaren ondorioz Sabino Arana Saria jaso zuen (1993). Estimu horren hainbat adibide ditugu, hala, esate baterako, Eusko Jaurlaritzako Musika Hezkuntzako Kontseiluko kide izan zen eta, aurrez, Kultura Ministerioko Kontseiluko nahiz Egile eta Editoreen Elkarte Orokorreko Administrazioko kide.