Iruñeko erregea. Bi erregeen jokaerek, Aragoikoa eta Gaztelakoa, atzera egiten dute eta antagonikoak dira. Bata hartu eta Iruñeko errege izendatzen dute, beste aukera posible baten faltan; bigarrena erresuman sartzen da, onez edo txarrez konkista asmoak disimulatuz. Sancho Ramirezen sarrera baketsua eta zintzoa da. Moretek, Nafarroako historiaren kronista nagusia izaten jarraitzen duenak, honela dio: «Sartu zen errege izatera deitua eta bake onean, seinale ona dela erresumako lehen gotorlekuan sartu izana, eta onartu egin zuen, Uxueko Andre Maria, berak aitortzen eta eskertzen duen atsegin eta onginahiarekin... hiribildu horri arrazoi honengatik saldu zizkion mesedeen eta pribilegioen gutunean; 54). Nafarrek Antso Ramirez Aragoikoa nahiago izan zuten Alfontso VI.a Gaztelakoa baino, Antso Peñalengoa zenaren oinordeko izateko, hau ere bien lehengusua. «Don Alfonso indar eta indar guztiekin sartu zen armetan, dio Moretek, eta hildako erregearen, bere lehengusuaren, seme-alaba eta anai-arreba guztiak eta errege-etxe osoa erakutsiz, azpikeria ikaragarri hartatik mendekatzaile eta bere iloba eta lehengusuen zorigaitzean babesle zain baitzeukan, eta oso bizkor aurkituz aurpegikera hori, naturaren oinordekotza legezko bihurtuz. Sancho Ramirezen sarrera, ordea, aspaldiko adiskidetasuna da, eta oinordetza-arazoari irtenbidea ematea. Dirudienez, sarrera hori 1076ko uztailean izan zen, eta badakigu hilabete bereko 10ean Alfontso VI.ak Calahorra okupatua zuela jada, eta azkar asko gainera, Gares eta Zangoza bezalako urruneko plazak ere bazituela, orain errege berriak berreskuratuko dituenak. 1077. urte osoa Sancho Ramírez jaunak bere erresuma berriko herrietan zehar ibiltzeari eta bertako biztanleekin adiskidetzeari eskaini zion. Egitate hauetatik ez litzateke besterik geratuko, «probintzia zatikatuetatik erresumaren gutxitzearen oinazea...» (Anales, III, or. 60). Beharbada Béarn, Bigorre eta Oloronek jarraitu zuten Iruñeko erregearen nolabaiteko aitortzarekin, Gaskonia Antso Nagusiak saldu baitzion Poitiersko kondeari.