Hasieratik "La Salle" ikastetxea oso kezkatua izan zen eskola garraioarekin eta kezka horrek 1970ra arte iraun zuen. Zentroaren kokapena ez zituen ikasleen sarbideak errazten, ikasleek garraiorako baliabideak bazituzten izan ezik. Irtenbidea tranbietan edo beste garraio batzuetan iritsi zitezela zen. Esate baterako autobusetan, zeintzuk garai hartan gune hartatik ibiltzen ziren, hain zuen ere, 1948tik. Ikastetxeren sarbidea ez zen arazo bat kanpoko ikasleentzat bakarrik, Donostian bizi zirenarentzat ere zailtasun bat zen. Beraz, eskolaren kokapen berezi honek garraioko enpresen laguntza behar zuen. Hori dela eta, "Topo-k" (trenak) ordutegi bereziak jarri zituen, zein sarrerako eta irteerako ikastetxearen orduekin bat zetozen. Gainera Errenteriatik, Pasaiatik eta Herreratik joaten ziren ikasleak bagoi bat erreserbatua zeukaten. Zerbait antzekoa Hernaniko eta Astigarragako autobusekin gertatzen zen.
Urte askotan zehar autobus zerbitzu propio bat Donostiako ikasleentzat funtzionatu zuen, hain zuzen ere, 1954tik 1974ra arte eta zerbitzu honek ikasleen ikastetxera iristea errazten zuen. 1974ean ikastetxeak, "Hermanos de Areizaga" autobus konpainiari, zituen lau autobusak saldu zizkion, eta hauek, urte hartan zehar zerbitzua ziurtatu zuten. Garraio-sistema honek baldintzapean jartzen zuen ikastetxearen ordutegiak eta Anaiarenak, hauek eguneko lau aldiz atera behar ziren ikasleak autobus geltokiraino laguntzeko.