Nekazal jardueren dinamikak erritmo eta aldeak ditu EAEn, Nafarroan eta Ipar Euskal Herrian. Nekazaritza, abelazkuntza eta basogintzaren industrializazioak, naiz eta nagusia izan mugak ditu, ekialdeko gizarte garatuetan gero eta gehiago kontuan hartzen den garapen iraunkorrak, jartzen dizkionak. Euskal Herria ez dago arazo hauetatik urrun. Beste alde kezkagarria nekazal merkataritzaren balantza defizitarioa da, naiz espainiar estatuarekin naiz atzerriarekin. Jendearen eskariak gure elikagaien kalitateari buruz “labela” barreiatzea eta nekazaritza ekologikoa sustatzen ditu.
Ezin digu ahantzi nekazaritza ekoizpenaren salneurriak, beti txikiak direnak nekazarientzat, ezta sektorearen zahartzea eta bere bizi baldintzak.
Arao eta erronka hauen aurrean, zenbait administrazioen jarrera koordinatzekoa izan behar du eta nekazariekin batera garapen iraunkorra ahalbidetu, ekonomia ikuspegi endogenoekin bat egiten duen elikadura burujabetasunera gerturatuz.