Eleberrigilea, psikiatra eta politikaria, Larachen (Maroko)-1924an jaioa eta Gasteizen hila, 1964ko urtarrilaren 21ean, «Tiempo de silencio» (1962) eleberri baten egilea, Gaztelako narratiban pizgarri izan zena, eta batez ere Donostian, 1929tik lotzen den hirian, garatzen den lan intelektual sakon baten sustatzailea.
Goiz eta auto istripuan hil zen, eta Euskal Herriak ahots intelektual jatorrenetako bat galdu zuen. Hirurogeiko hamarkadan eta berrogeita hamarreko hamarkadaren amaieran eztabaida intelektuala piztu zuen, eta politikariek, jarduera askotako profesionalek eta idazleek hartu zuten parte. Erakusketa horietako bat Academia Errante izan zen. Bertan, Jorge Oteiza, Joxe Miguel de Barandiaran, José María Busca Isusi, Ignacio Barriola, Julio Caro Baroja, Federico de Zabala, José Antonio Ayestaran eta beste hainbat pertsonak parte hartu zuten, frankismoaren autarkia kulturalean adierazpide bat aurkitzeko ideiagatik deituta. Espazio horretan bertan, Luis Martin-Santosen figurak oso profil kualifikatuak markatzen ditu eta berarekin hitz egin zuten guztiek haren analisirako gaitasuna, nozio kritikoa, denbora sozial eta politikoarekiko kezka eta gizartearen eta norbanakoaren arteko gatazkaren azken oinarriaren bilaketa neurrigabea, egiaren desproportzioa eta pertsonaren espazio-denbora harremanean duen egoera nabarmentzen dituzte.
Luis Martín Santosek, bere literatura-lanari olerki-liburu bat argitaratuz ekin zionean («Grana gris»; Afrodisio Aguado, Madril, 1945), kutsu klasikoko poesia-liburu bat, era guztietako sormen-baldartasunak dituena, berak denborarekin deitoratuko lukeena), literatura-historiara pasatuko da «Tiempo de silencio»ren ekarpenagatik. Eleberria 1950 eta 1960 artean idatzi zen eta egileak Donostian deitutako «Pio Baroja» eleberri lehiaketara aurkeztu zuen. Lehiaketa hutsik geratu zen. Bere eleberria, aldiz, bete-betean sartzen da narratzeko denbora eta modu bat definitzera. «Tiempo de silencio -idatzi du José Luis Suárez Grandak- XX. mendeko narratiba espainiarraren barruko eleberri eredugarria izaten jarraitzen du, eta gure narratiba garaikidearen oinarrizko hamabi tituluen artean sar daiteke... «Tiempo de silencio»ren originaltasuna haren dentsitate narratibo eta ideologikoan, originala ez den gai baten eta jatorrizko estilo baten ezohiko bateratzean, karikatura eta deformazioen birulentzian eta Martin-Santos izan zen prosista handi horren hitzezko indarrean zifratzen da».