Intelektualaren bizitza. Martin-Santosen pertsona bere garaian kokatzeko, Carlos Castilla del Pino psikiatrak, Martin-Santosen lagun pertsonala izan zenak, berari buruz egiten duen erretratura jo dezakegu: «Luis Martin-Santosen heriotzak -idazten du Castilla del Pinok-, 1964ko lehen egunetan gertatutakoak, etsipen sentimendu erreala sorrarazten du. Egia esan, guztioi gertatzen zaigun frustrazioa da. Izan ere, desagertu egiten da bere lan sikiatriko eta literarioa zirriborro bat besterik ez denean. Luis Martin-Santos goi mailako adimena zen, aparta, eta horri izaera sortzailea gehitzen zitzaion, zilegi bekit esamolde biologikoa... Lehen mailako sormen espontaneoa izan zen haren bizitza osoa». Izan
ere, haren jarduera sendoa izan zen, idatzitako zientzia-lanen mailak eta kopuruak (ikus bibliografia), haren narrazio-lanak eta mediku-psikiatra gisa egin zuen lanak erakusten duten bezala.
Martín-Santosek Salamancan egin zituen medikuntza ikasketak, eta Madrilen egin zuen doktoretza, 1947an. 1951n iritsi zen Donostiako Ospitale Psikiatrikoko zuzendaritzara. Hiri horri oso lotuta egongo litzateke bizitza osoan. Larachen jaioa zen, bere aita mediku militarra zen lekuan, hiri hau Espainiako protektoratua zenean. Batxilergoa Marianistas anaietan ikasi zuen, Aldapetako ikastetxean.
Jose Carlos Mainer literaturaren ikasle eta historialariak «Tiempo de estruction» lanaren edizio kritikoa egin zuen, eta, dioenez, Martin-Santosek 1940an batxilergoa amaitzen duenean, gazte «serio, boluntario, lotsati, izugarri sentibera eta irakurzale amorratua» dela esan daiteke. Mainerrek berak uste du Martin-Santos, medikuntza ikasketak Sari Bereziarekin bukatzean, gizon «heldua, distiratsua, bere buruaz ziur dagoena» dela.
Luis Martín-Santosek praktikak egin zituen Ikerketa Zientifikoen Kontseilu Gorenean, eta, oposizioz Madrilgo Ospitale Klinikoko guardiako zirujau gisa sartu ondoren, laster hautatu zuen psikiatria. Carlos Castilla del Pinok dio psikiatriak bere mundu intelektualaren irekiera eskaintzen ziola Martin-Santosi. «Intelektualarena egiteko beharra zuen, eta psikiatriak era guztietako zirikatzeak eskaintzen zizkion horren inguruan». Madrilen egon zen
urteetan (1946-49) Espainiako psikiatriaren sustatzaileekin harremanak izan zituen, bereziki Lopez Iborrekin eta Pedro Laín Entralgorekin, Medikuntzaren Historian katedraduna zena. Tarte horretan, Castilla del Pinorekin zuen adiskidetasunari eusteaz gain, maiz joaten da Gijon kafetegiko solasaldietara, eta Alfonso Sastre, Juan Benet, Ignacio Aldecoa, Josefina Rodriguez eta Rafael Sanchez-Ferlosiorekin izaten ditu harremanak. 1950ean, aurreko urtean hiru hilabetez Ciudad Realeko eroetxea zuzendu ondoren, Heidelbergera eta Alemaniako beste hiri batzuetara bidaiatu zuen, bere prestakuntza zabaltzeko. Egonaldi horrekin batera, Carlos Barral editore eta poeta ezagutu zuen, eta haren argitaletxean argitaratu zituen geroago bere literatur lan guztiak, baita postuma, Tiempos de estructora (eleberria) eta Apólogos (kontakizunak) ere.
1953an donostiar batekin ezkondu zen, Rocio Laffonekin, eta hura ere istripu batean hil zen (gasa), senarra baino urtebete lehenago.Frankismoaren aurkako oposizio demokratikoan
parte hartu zuen, Espainiako Langile Alderdi Sozialistan militatuz, eta lau aldiz espetxeratu zuten (1957, 1958, 1959 eta 1962). Bere alderdi politikoko kideekin egindako bilera batetik zetorren hil zen eguna. Errealitate sozio-politikoaz kezkatzen den idazle eta herritar alderdi bikoitz hori binomio banaezin gisa ageri da Martin-Santosengan. Nolabait, berak ere artikulu batean esana utzi zuen: «Ez da ahaztu behar idazle espainiarrak, gehienetan, bere lumadun gizonaren oskolaren azpian, behin betiko maskaratua izateko trantzean dagoen animalia politikoa ezkutatzen duela».
ere, haren jarduera sendoa izan zen, idatzitako zientzia-lanen mailak eta kopuruak (ikus bibliografia), haren narrazio-lanak eta mediku-psikiatra gisa egin zuen lanak erakusten duten bezala.
Martín-Santosek Salamancan egin zituen medikuntza ikasketak, eta Madrilen egin zuen doktoretza, 1947an. 1951n iritsi zen Donostiako Ospitale Psikiatrikoko zuzendaritzara. Hiri horri oso lotuta egongo litzateke bizitza osoan. Larachen jaioa zen, bere aita mediku militarra zen lekuan, hiri hau Espainiako protektoratua zenean. Batxilergoa Marianistas anaietan ikasi zuen, Aldapetako ikastetxean.
Jose Carlos Mainer literaturaren ikasle eta historialariak «Tiempo de estruction» lanaren edizio kritikoa egin zuen, eta, dioenez, Martin-Santosek 1940an batxilergoa amaitzen duenean, gazte «serio, boluntario, lotsati, izugarri sentibera eta irakurzale amorratua» dela esan daiteke. Mainerrek berak uste du Martin-Santos, medikuntza ikasketak Sari Bereziarekin bukatzean, gizon «heldua, distiratsua, bere buruaz ziur dagoena» dela.
Luis Martín-Santosek praktikak egin zituen Ikerketa Zientifikoen Kontseilu Gorenean, eta, oposizioz Madrilgo Ospitale Klinikoko guardiako zirujau gisa sartu ondoren, laster hautatu zuen psikiatria. Carlos Castilla del Pinok dio psikiatriak bere mundu intelektualaren irekiera eskaintzen ziola Martin-Santosi. «Intelektualarena egiteko beharra zuen, eta psikiatriak era guztietako zirikatzeak eskaintzen zizkion horren inguruan». Madrilen egon zen
urteetan (1946-49) Espainiako psikiatriaren sustatzaileekin harremanak izan zituen, bereziki Lopez Iborrekin eta Pedro Laín Entralgorekin, Medikuntzaren Historian katedraduna zena. Tarte horretan, Castilla del Pinorekin zuen adiskidetasunari eusteaz gain, maiz joaten da Gijon kafetegiko solasaldietara, eta Alfonso Sastre, Juan Benet, Ignacio Aldecoa, Josefina Rodriguez eta Rafael Sanchez-Ferlosiorekin izaten ditu harremanak. 1950ean, aurreko urtean hiru hilabetez Ciudad Realeko eroetxea zuzendu ondoren, Heidelbergera eta Alemaniako beste hiri batzuetara bidaiatu zuen, bere prestakuntza zabaltzeko. Egonaldi horrekin batera, Carlos Barral editore eta poeta ezagutu zuen, eta haren argitaletxean argitaratu zituen geroago bere literatur lan guztiak, baita postuma, Tiempos de estructora (eleberria) eta Apólogos (kontakizunak) ere.
1953an donostiar batekin ezkondu zen, Rocio Laffonekin, eta hura ere istripu batean hil zen (gasa), senarra baino urtebete lehenago.Frankismoaren aurkako oposizio demokratikoan
parte hartu zuen, Espainiako Langile Alderdi Sozialistan militatuz, eta lau aldiz espetxeratu zuten (1957, 1958, 1959 eta 1962). Bere alderdi politikoko kideekin egindako bilera batetik zetorren hil zen eguna. Errealitate sozio-politikoaz kezkatzen den idazle eta herritar alderdi bikoitz hori binomio banaezin gisa ageri da Martin-Santosengan. Nolabait, berak ere artikulu batean esana utzi zuen: «Ez da ahaztu behar idazle espainiarrak, gehienetan, bere lumadun gizonaren oskolaren azpian, behin betiko maskaratua izateko trantzean dagoen animalia politikoa ezkutatzen duela».