Hernandez irakasleak dioenez, Aurtenetxeren poesian "poetaren (Euskal Herria, 1977-1990) denboraren eta inspirazio espazioaren zirkunstantzia mingarriak ez zaizkio arrotzak. Bere poetikaren ardatz nagusia alde batera utzi gabe, maila gorenera iristen da beti hain hurbil eta hain berezko sentitzen duen edozein heriotza bortitzen aurrean oinaze handia sentitzen duen uneetan. Ez digute axolagabe uzten, adibidez, Euskalerria poemako bertso hunkigarriek min hori:
"Berriro okertu da heriotza osoa / soinurik gabeko gau honetan. / Ez dut ia denborarik kaiola guziak irekitzeko / zerbaitek berreraikitzen duela nire bizkar. / Leku ezberdin batek agurtzen gaitu. / Dibortzio guzia egiten saiatu / bi aldiko denbora bat, odol bat / bi odolekoa, / aurpegi guzietarik bat erretzen denean / edo itzaltzen direnean / iluntasun guziko plazetan".
Aurtenetxeren ustez, poesia bizitzatik sortu eta gainditu egiten du. Hortik, Patricio Hernandezek dioen bezala, bere bertutea eta beharra:
"Izendatzeak izendatutakoari existentzia ematea esan nahi du, eta poemaren barruan iraupena ematea. Literatura-lanean islatu ondoren, irakurlearen esku geratzen da beti, eta ez autorearen esku. Horretan, bizitzaren eta literaturaren artean dagoen paralelismoa nabari da. Bata zein bestea egintza konponezinak dira, eta ezin da gero zuzendu. Eta hitz poetikoak gure existentziaren errealitate osoa barnebiltzen badu ere, behin ahoskatuta poetarena izateari uzten dio. "Hitz galdu" bihurtzen da, lanaren eta bere zeregin poetikoaren poemarik adierazgarrienetako baten izenburu orokorra: "Zu suaren dardarizoa / zu irudien deklinabidea / zu mingotsa / itsasoa / zu ontzien astintzearen geldotasun sublimea / itzulerarik gabea / Zerbait norbaitena izan bazen / zurea izan zen gauaren aurpegia / nire ezpainetan / hitz galdua". Deskribatu berri ditugun bi funtzio nagusiak, gizakiaren lokarri dogmatikoetatik askatzea eta izendatuarentzat existentzia bilatzea, Aurtenetxeren konposatzeko moduan koherentzia eta isla leiala gordetzen dute. Bere idazkerak biluztasunera jotzen du, desertziora".
2003ko abenduan, Chillida-Leku museoak Eduardo Chillidaren marrazkien erakusketa bat hartu zuen, eskultore donostiarraren eta Aurtenetxeren arteko sormen topaketaren emaitza. Donostiako Miramar jauregian 1992an egindako Chillidaren erakusketa antologikoak eragin zion inpaktuaren pean idatzi zuen poema liburutik hartu du izena Aurtenetxek Ahanzturaren Etxea. 26 marrazkik, grabitaziok eta terrakotazko zenbait lanek osatu zuten erakusketa, Félix Maraña komisario zela.