Pirinioetako bailarak isolatuta eta ia independente daudenez, Estatuaren eskumenak baliatu dituzte beren lurraldeak mugatzeari dagokionez. Eta horrela, Pirinioetako haranek, bakarrik edo taldekatuta, beren lurraldea mugatzeari ekin diote maiz. Frantziako Erregeak eta Espainiakoak alderdi interesatu gisa gutxiago esku hartu zuten mugaketetan bitartekari edo adiskidetzaile gisa baino. XIX. mendearen erdira arte iraun duen egoera horrek, hein batean, gaur egun arte iraun du. Mugaketari dagokionez, subiranoen arteko zuzeneko ententeak (Estatutik Estatura) oso bakanak dira. Gainera, oso lausoak dira, eta haien zehaztasunik ezak erakusten du haranek, beren mugak mugatzeari dagokionez, estatu-eskumenak zenbateraino erabiltzen zituzten. Funtsean, "mugak" ihes egiten zion botere publikoak Frantzian eta Espainian zuen eraginari. Subiranoen axolagabekeria horren aurrean, ez gaitu harrituko erabilitako prozeduren aniztasunak eta konplexutasunak. Lurralde gutxik ikusiko zuten kontratu juridikoen aniztasun handiagoa sortzen, Pirinioetako muga gisa mugatzeko. Eta interesgarria da bere aniztasuna azpimarratzea. Prozedura horiek zerrendatzeko, orokorretik berezitasunera joko dugu, subiranotasunaren egikaritza komunen moduko gutxiengoetan zein neurritaraino eskuordetu zen eta zati batean nola iraun duen egiaztatzeko.