Historiaurreko kultura paleolitikoa da, Europako mendebaldekoa. Solutuaren kulturak ezaugarri oso bereziak ditu Goi Paleolitoan, teorian ia etena suposatzen baitu auriñacoperigordiarraren eta Madeleinearen artean. Bi nota nabarmendu dira bereziki Solutrense-en, Ph-en arabera. E. L Smith (1966: 370): kultura horren muga espazial handia (ia erabat Iberiar Penintsula eta Frantzia lotzen dituena: eta, hemen bertan, oso lurralde mugatuetara), eta ia aldaketarik gabeko hiru milurteko irauten duten tresneria-adierazpenen kontserbadorismo nabarmena (bere berezko fosiletako baten ustezko bilakaera izan ezik: pieza foliazeoak eta ukitu lauko puntak). Gaur egun, ezinezkoa da forma instrumental horien jatorriaren enigma ebaztea iradokitako foku batzuetatik abiatuta (Ipar Atertarra, Ekialdeko Europako Szeletdarra...). Nolanahi ere, Europako hego-mendebaldean, Solutrense bat-batean sortu zen, itxuraz, silexaren lan bereizgarriarekin, laminak erabat estaltzen dituen ukitze lau edo iletsuaren ondorioz (aurpegi bakarra hasieran, biak gero), eta ertz foliazeoen askotariko «punta» gisa eratzen dira (erramu-oak»). «sahats-oak», base ahurrekoak, alboko hozkakoak,... ). Historiaurreko gizakiei kezka eragin die tresna mota horien izaera iragankor erlatiboak: Teknologiaren Historia Orokorrean agertzen dira, baina ezin izan dituzte beren aurrekari formal eta teknikoak zehaztu, eta desagertu egiten dira, Solutrenseren amaieran, gainerako garai paleolitikoetan arrastorik utzi gabe. Solutrense ibaiaren hastapenekin batera, klimaren aldetik hotza eta lehorra den garai batean, Würm iii.aren amaiera eta Würm III/iv.aren hasiera mugatzen dituen garaiak badirudi Europako hego-mendebaldeko kultura horren errotzea eta ondorengo garapena eremu nahiko murriztuetan kontzentratzen dela: Dordoña erdigunetik Pirinioetara, eta Dordoña mendilerrora. Hain zuzen, badirudi Europako Historiaurreko tratatugileen iritzi tradizional hori zuzendu egin beharko dela, iberiar penintsulako Solutrenseko estazioetan berriki lortutako data eta kontrol estratigrafikoak kontuan hartuta. Arlette Leroi-Gourhanen arabera, zenbait gorabehera klimatiko gertatzen dira hego-mendebaldeko Solutrenseean. Oro har, aldi lehorra da, baina hezetasun-aldiek eteten dute. Europako hego-mendebaldean estepako paisaiak arruntak direnez, basoak ere ikus daitezke: arteak, intxaurrondoak, urkiak eta pagoak. Smith-en ideien arabera, Frantziako hegoaldeko eta Kantauriko itsasertzeko Solutrense delakoa «erdi» deritzon estadioan hedatzen da, egiazki (K. a. 17.000 zirkutik 16.000 urtera): «inkubazio-aldi» baten ondoren dator («protosolutrense» eta Solutrenrenrense Bajo: 19.000 puntutik 18.000 arte eta 17.000 amaiera arte). Litekeena da solutuaren kulturak Kantauriko itsasertzean irautea; Dordoanean-Charente-n, berriz, Magdaleniense ontzia hasten da. Beraz, Iberiar Penintsulako iparraldeko zerrendan, Azken Solutrense Solutua (zuzenean estratigrafian gainjarrita) Behe Madeleine Madeleineak (edo III) ordezkatzen du, F-ren tesiaren arabera. Jordá, ia guztiek onartua. Nolanahi ere, oso deigarria da Solutrese Final haren eta Magdaleniense honen metaketen arteko antzekotasun handia, bai tipologia litikoan (Solutrenseren ohiko plano ukituko elementuak izan ezik, noski), bai hezur-ajuarretan edo arte higigarrian: orain dela gutxi, L tesiaren xehetasunean, birbalorizatutako argudioen arabera. G Straus (1983).