Aipatu beharrekoa da 600 eta 2.000 tona bitarteko zamaontziek eta atoiontziek tiratzen zituzten gabarrak itsaso zabalean eta inolako babesik gabe cantilever hauek bezala eraikitako nasetara hurbildu, ainguratu eta amarratzeko izaten zuten zailtasun aparta, eta bereziki El Piquillo izenekora.
Operazio hori praktikoek egiten zuten. Horiek arraunez eta geroago motorrez iristen ziren cantileverrera eraman behar zuten ontzira. Emiliano Barro aritu zen lan horretan urte askotan; Antonio Etxebarria izan zen bere haurrekoa karguan. Emilianok urte askotan jardun zuen lan horretan El Piquillon, eta behar izaten zenean Pedro Cruz Iturrieta Pobeñako praktikoak ordezkatzen zuen. Cantilever horren azken urteetan Javier Ibarzabal Zalbabeitia amarratzaileen buruak egiten zuen lan hori. Zamaontzia kargalekuan buia eta lehorrera ondo amarratuta uzten zutenean jotzen zuten amaitutzat lana, betiere beste langile batzuen laguntzaz. Ontzia zamatu ondoren alderantzizko lana egiten zuten.
Jada aipatu dugun liburuan zera dio Hilario Cruzek: "itsasoak, barealdietan ere, zelaietan loreak bezala barreiaturik zeuden buiekin jolasten zuen, nahiz eta buiak ainguraren uztaiari tinko loturik egon kate lodiz eta sendoz. Hondoko arroka, lokatz eta harean sartuta egoten zen aingura. Ontziko biten soka, amarratzaileen txalupari emateko zain, zamaontzia alboka jartzen zen zamalekuan mea hartzeko prest, galderetako presioa askatu gabe; horren lekuko izaten zen aldizka-aldizka txistuka tximiniatik ateratzen zen lurrun soberakina.