Eugiko lantegi erreala (Nafarroa). XV. mendean sortutako burdinola batean sortu zen. 1496an, bertako bizilagun eta bizilagunek ahalmena eman zieten Martín Aguirreri eta Juan Ruiz de Lesacari Vidaurretan burdinola bat egiteko inguruko basoak erabiliz, betiere han ugariak ziren haritzak eta lizarrak errespetatzen bazituzten. 1535ean, Bergarako Kristobalek eta Martin Agirrek, burdinola horretako jauntxoek, Cañeteko Markesa erregeordeari saldu zioten 567 dukerretan. 1589an notario aurrean emandako ahalorde batek erakusten digu Eugiko langileak Esteribarko bizilagunak zirela. Kexu ziren haren zuzendariek jasotako irainak zirela eta. Fabrika horretatik arma eta armadura artistiko ederrenak atera ziren, milaniar onenekin pareka zitezkeenak. Bai, irailaren amaieran. XVI. mendean teknikari eta armagin milandar batzuk kontratatu ziren. 1614ko ordainketa-nominan, Carlos Vesin, Ludovic Platin, Tomás Choca eta beste maisu armaginek hartu zuten parte. ; Alberto Besozo, Julio César Gabinate, etab. Langileak eta sarrailagileak, berriz, euskaldunak dira: Ansotegi, Mendiguren, etab. Materiala —dio Idoate-ek— Gipuzkoaren eta Bizkaiaren zati handi batean iristen zen. Lizaur-ek eta Alegríak iltzeak, tatxetak, armetarako ristreak eta belarriak zituzten. Txapa Berrizetik ekartzen zen (Bizkaia). Juan Pendrós Donostiako merkatari ingeles batek zekor larrua erabiltzen zuen armaduretako goarnizioetarako. Iruñeko espetxeak eta Orbaizetako fabrikak baino ez ditugu aipatuko; izan ere, arbastatu gabeko munizioak eta trepsak ekoizten zituzten, gero Gipuzkoan amaitzen zirenak.