1996an emakume talde batek publikoki adierazi zuenean Alardean berdintasunez parte hartzeko asmoa, gehienen erreakzioa kontrakoa izan zen. Argudioak baino, deskalifikazioak gailendu ziren, bereziki sexualak eta identitarioak: berdinzaleak kanpotarrak ziren, edo "herriaren etsaiak"; baztertzaileak, berriz, jatorrak edota "integratuak". Lehendabiziko urteetan irainak, eraso fisiko eta psikologikoak, boikotak, eta abar nagusitu ziren berdinzaleen aurka.
Udalak, epaiek beharturik, teorian alardeak antolatzen zituen, baina diru gutxiagoz eta baztertzaileak publikoki babestuz. Zinegotzi berdinzaleak beren alderdietan bazterturik geratu ziren. 2001-2002an Oiasso izeneko konpainia mistoa ahalegindu zen gehienek osatutako alarde pribatuan parte hartzen. Izan ere, udal alarderik ezean, baztertzaileek Donostiako elkarte pribatuen ereduan antolatzen hasi ziren, diru-iturriak bere kasa bilatuz eta emakumeen partaidetza ez beste aldaketa asko bere eginez.
2003an, epai batek arlo pribatuko bazterkeria zilegi zela eta betiere udal alarde bat antolatzea bazegoela iritzita, berriro ekin zitzaion alarde publiko eta ez baztertzaile bat egiteari. Udalak uko eginda, Diputazioaren eta Emakunderen diru-laguntzaz eta babesaz (2011ko Emakunde saria barne) egiten da. Nahiz eta 2005eko Berdintasun Legeak arlo pribatuko ekintza baztertzaileak -areago, elkarteak berak- debekatu, praktikan Bidasoaldean ez da betetzen. "Bi alardeen soluzioak" indarkeria gutxitu du, ez ezabatu, eta arazoak ebazteke dirau.
