Medikua, idazlea eta Salamancako Unibertsitateko Medikuntzaren Historiako irakaslea. Seguran (Gipuzkoa) 1920an jaioa, Salamancan hil zen 2014ko azaroaren 29an.
Medikuntzaren Historiaren diziplinaren Espainiako abiarazletzat har daiteke.
Ikasketak Béjar-en (Salamanca) hasi zituen, 1936an Batxiler titulua lortuz. Medikuntza ikasketak Salamancan egin zituen, 1945ean lizentziatu zelarik. Madrilgo Unibertsitatean Medikuntzan Doktorea 1948an.
1945etik aurrera, Salamancako Unibertsitatean aritu zen irakasle, eta Farmakologia eta Terapeutikako eskolak eman zituen lehenik, eta Anatomiakoak ondoren. Azken hori izan zen unibertsitateko irakasleekin izan zuen lehen harremana. 1948-49an, historiarako eta literaturarako zuen zaletasunagatik, Medikuntzaren Historia ikasgai berria esleitu zitzaion. 1953-54 ikasturtean irakasgai horren katedra sortu zen. 1955ean egin zion aurka, eta, hala, Granjel doktorea irakasgaiaren katedradun numerario bihurtu zen. Une horretatik aurrera, erabat murgildu zen gai horri buruzko irakaskuntza- eta ikerketa-jardueretan.
Espainiako Medikuntzaren Historiaren ikertzaile eta dibulgatzaile gisa egin duen biografian, hainbat etapa bereiz daitezke. Lehena 1955-61 urteetakoa izan zen, eta Espainiako Medikuntza gaur egungo literaturan identifikatu eta aztertzea du ardatz, haren bibliografia gutxi-asko orokorra egiteko. Garai horretan sortu zuen Salamancako Medikuntza Espainiarraren Historiari buruzko Mintegia, gerora Medikuntza Espainiarraren Historiaren Institutua izango zena. 1962tik 1978ra arte (Espainiako Medikuntzaren Historia Orokorraren lehen liburukia argitaratu zen urtea), Espainiako Medikuntzaren Historiaren laburpen bat idazteko proiektuari ekin zion. Lehenbizi, espezialitate jakinen monografiak egin zituen, eta, gero, Espainiako Medikuntzari buruzko azterketak bildu. Azkenik, 1978-86 bitartean, Espainiako Medikuntzaren Historia Orokorraren bost liburukiak erditu zituen.
Bere lanen artean, lehen aipatu dugun Historia General de la Medicina Española (bost liburukitan: Antzinakoa eta Erdi Arokoa, Errenazentista, XVII. mendekoa, XVIII. mendekoa eta Garaikidea), Espainiako Medikuntzaren Historia Politikoa eta beste hainbat argitalpen eta monografia.
Granjel doktorearen literatur zaletasuna ere azpimarratzekoa da. Hainbat literatoren biografiari nahiz autore eta obra horien alderdi medikoei eskainitako azterlanen egilea da, eta, besteak beste, El vigilancia del cuerpo en la sociedad renacentista española, La figura del médico en el escena de la literatura picaresca española eta Lectura médico del Quijote eta Los medicos ante el Quijote egin zituen. 98ko belaunaldia, batez ere Pio Baroja eta Miguel de Unamunorena, Pio Barojaren erretratua, El último Baroja, Baroja eta 98ko beste irudi batzuk, Unamunoren erretratua, Unamunoren patobiografia eta 98ko belaunaldiaren panorama bezalako saiakerak egin ziren.
Editore-lana Espainiako Medikuntzaren Historiaren Institutuaren bidez egin du. Horren emaitza dira Cuadernos de Historia de la Medicina Española. Medikuntzaren Historiari buruzko doktore-tesi ugari zuzendu ditu, 1987an erretiratu zenean ikasgaiko irakasle emeritu bihurtu zen arte. Salamancako Unibertsitate Pontifizioan Psikologiaren Historia ere irakatsi du.
1989an Humanitateen Gaztela eta Leon Saria jaso zuen. Unibertsitateak (1984) eta Salamanca hiriak (2001) urrezko dominak eman zizkioten, Salamancako Unibertsitate Pontifizioak honoris causa doktore izendatu zuen 1989an.