Lorenzo Aguirreren obra beti egon zen garai hartako Espainiako giza eta kultura errealitateari lotuta. Karikatura-egilea zen aldetik, nahi zuenari buruz ironiaz hitz egiteko aukera zuen. Marrazki sinpleetan mezuari ematen zion nagusitasuna, teknikari eman beharrean.
"Lorenzo Aguirre bere marrazkiak arazten joan zen, pixkanaka, eta trazuaren sintetizatzaile aparta bilakatu zen; hala, arketipo orokor gisa balio zuten tipoak landu zituen, herri oroitzapenean gorde zitezkeen pertsonaiak, alegia: polizia, barkilo saltzailea, jauntxoa, epailea, toreatzailea, zaldi-hezlea, lapurra, emakume gizena, mozkorra, eta abar. Pertsonaia horiek guztiak bere eszenetako protagonistak bilakatu zituen, eta ezaugarri moralak dituen umorista bezala nabarmendu zen. Bere marrazkien trazuetan garai bateko arima erregistratuta geratu da, ohiko pertsonaietan adierazita"
(Gregorio Diaz Ereño eta Camino Paredes, Iruñeako CANen Castillo de Maya Kultura Aretoan 1999ko abenduan egin zen Lorenzo Aguirreri buruzko erakusketa katalogoa) (Itzulpen moldatua gazteleratik).
Aguirrek garaiko arteari egindako ekarpen nagusienetako bat enkaustikaren erabilera izan zen. Teknika konplexua eta neketsua zen, non koloreak argizariarekin eta suarekin lantzen ziren; oso ondo egokitzen zen margolariak bere azken urteetan landu zituen eszena erlijiosoetara. Erretratua, ohitura-eszenak eta gai erlijiosoak izan ziren, hain zuen ere, bere pinturaren gai nagusiak.
AEC