Altzibar.
1867ko abenduaren 2an Oiartzunen jaiotako kazetari, politikari eta negozio-gizon gipuzkoarra. Parisen hil zen 1946ko uztailaren 5ean.
Aitak kafe bat zuen Irunen -horregatik igaro zuen haurtzaroaren zati bat- eta Oiartzungo idazkaria zen; amak oinetxe bat izan zuen Beran (Nafarroa). Merkataritza ikasketak egin zituen Frantzian eta Ingalaterran. 20 urterekin Bilbora joan zen Federico Echevarria industrialari handiaren iltzeen fabrikara lan egitera, eta zazpi urte geroago Maria alabarekin ezkondu zen. Letrazale amorratua, Noticiero Bilbaíno egunkarian hasi zuen bere kazetaritza-lana, baina urte haietan deskubritu zuena sormen-ahalmen ikaragarriagatik izan zen, eta, bere aitaginarrebarekin batera, enpresa ugaritako zuzendaritzak sortu eta integratzera eraman zuen: meatzariak (Echevarría-Picavea), bankukoak (Banco de Vizcaya), paper-fabrikak (Papelera Española), elektrikoak, etab. Urte horietakoa da, halaber, José María de Urgoitirekin izan zuen lotura, bere enpresa arrakastatsuenetako baten zuzendari izendatu baitzuen: Papelera Española. Donostiako Kooperatiba Elektrikoa eta Luzaideko Ur Jauziak bultzatu zituen, Espainiako hainbat hiritan erabilgarria den Saneamendu Lanen Sozietate Orokorra.
Bere jarduera industrialak zuzenean politikaren eremura eraman zuen. Bertan sartu ziren politikarien ohiko bideetatik, populistagoak oligarkia talde bati lotuak baino; izan ere, bere ospea eta botoak, hein handi batean, Donostian 1901ean "usoka-mutucra" herrikoia alkateak bertan behera uztearen aurka protesta egin zuten gazte bihurri batzuen fidantza ordaintzean lortu zituen. Dirutza handiaren jabe zen jada, liberalek, kontserbadoreek eta, are gehiago, integristek haren izena kontuan hartuta, Donostiako diputatu hautatu zuten katoliko independente gisa urte hartan bertan. Bere izaera adiskidetzaile eta trapitxeroak euskal abertzaletasun hasiberriarekin bat egitera eraman zuen; 1902an Sabino Aranaren askapena gogotsuen kudeatu zuenetako bat izan zen, Moret ministroak "Espainiaren lasaitasunak euskaldun baten bizitza merezi du" esaldia esan zuenean, eta esaldi horri eskaini zion bere Ligeridades de Moret .
1903an, El Pueblo Vasco egunkaria sortu zuen, La Voz de Guipúzcoa egunkariak eraso egin eta jesuiten eta Gipuzkoako monarkikoen aholkua jaso ondoren. Egunkari horrek iraultza ekarri zuen garaiko prentsara, bai inprimatzeko prozedura berriengatik, bai erreportaje dinamiko eta bizien sistemagatik. Hasiera-hasieratik, gainera, 98ko sinadura handiak izan zituen -Maeztu, Azorin, Valle, Baroja, etab.-, eta horiei herriko ospetsuak gehitu zizkien, hala nola Grandmontagne edo Gil Baré. Beste argitalpen abangoardista bat ere kaleratu zuen, Novedades, 1909tik 1919ra arte iraun zuen kalitate bikaineko aldizkari grafikoa.
Urte horietan, bere posizio politikoa bihurgunetsua da; alde batetik, bere egunkaria nazionalismoari irekitzen dio, Gipuzkoan ia existitzen ez dena, eta, horregatik, bere egunkarian agertzen ikusiko ditugu "Joala", Engracio Aranzadi eta beste jelista batzuen sinadurak, hedapenerako plataforma erabakigarria ematen dienak; bestetik, Bizkaiko oligarkiarekin duen loturari eusten dio, Bilboko Ekoizleen Liga Nazionaleko kide izanik. Hala, 1903an berriro diputatu eta 1907an eta 1910ean senatari aukeratua izanik, eta Mauraren politikaren itsas-lagun gisa, 1910ean Bilboko bere homonimoaren fundazioan kolaboratu zuen, monarkismoaren organo ofiziosoa, 1915era arte goizeko lehen presidente eta ustiatzailea izan zena. Gipuzkoako Foru Liga Autonomistari ere babesa ematen dio, baina bertan integratu gabe. Euskal Herriko industria-sarea ezin hobeto ezagutzen duenez, Gipuzkoako Album grafiko-deskriptiboaren (1914-1915) editore da. Bestalde, Gorteetan duen eserlekutik behin eta berriz defendatzen du 1919ko Romanonesen Parlamentuaz Kanpoko Batzordearen Eskualdeko Estatutua berriz sartzea, baina ez du bere proposamena onartua izatea lortzen, eta, aldi berean, Donostiako monarkismoa sustatzen du, 1919an Maria Kristina erreginari Loyola auzoan monumentu bat berregin eta Monarkiak titulu hori eman zion ekimena sustatuz.
1920an diputatu izateko bere hautagaitza garaitua izan zen, baina 1923ko maiatzean senatari aulkia lortu zuen, eta titulu hori izango du Diktadura iritsi arte. Armagintzaren auzia zela eta Senatuan egindako esku-hartzeak eragin zuen Donostiako El País Vascok "ministerial" deitzea eta bere akta "babes aitorrezinei" zor ziela leporatzea. Aipatutako egunkariak dio, armagintzaren auzia dela eta, egin dituela "bere lehen arma parlamentarioak eta ministeriokoak liberalak eta ex gauza asko Sr. Picavea". Diktaduraren defendatzaile sutsua, asanbleista egin zuena (muga-zergen atal politikoa), bere egunkarian defendatu zuen, honelako paragrafoekin:
"Doña Dictadura birikak oso gogorrak ditu, oxigeno gehiegi duten arnasak behar izateko. Nik ez dut Diktadura inon defendatu. Diktadorearen asmatze eta agerpen harrigarri batzuk arrunt bihurtu ditut. Laudorioak gobernariarentzat izan ziren. Ez sistemarentzat, sistema iragankorra baita, Diktadoreak berak une oro aldarrikatzen duenaren arabera. Justizia egin nion. Hasieran errezeloz hartu zuten gehientsuenek jada ahapeka egiten ziotenean. Justizia zaila. Zailagoa, desitxuratze maltzurrak sor daitezkeen ber". Diktadura erortzean, eta betiko eskuindarren marasmo-egoeraren aurrean, Picaveak nazionalismoa berriro aurkitu zuen talka-indar gisa: "Emozio alderdikoia duen masa handi baten beharra dugu, gure familia-gustukoa ez bada ere (...) Klase aberats eta ordenakoek aitor dezatela Jainkoak ez diela postu hori seinalatu. Orain berpizten ari den abertzaletasun indartsua, etxekoak jada beldurtzen ez dituena, baina kanpokoentzako talka-indarra izan daitekeena, berriro zelatan jartzen ari garen bitartean bada ere!, horra nire begiek ikusten duten gauza bakarra, zerumuga sentikorrean, laguntza eta herabetasunen kontsolamendurako. Monarkikoentzako soluzioa da. Balizko erreboltan galtzeko zerbait luketen guztiena da". (PSSSa, 1931ko apirilaren 5a).
Hala ere, Errepublikara ekarriko lituzketen udal hauteskundeen aurrean, hiru hautagaitza katolikoak -Kontzentrazio monarkikoarena, EAJrena eta jaimistarena- argitaratzen ditu, nahiz eta komentatuz "abertzaleek ez dutela inolako arrazoirik monarkikoekin begirunea gordetzeko" eta "hauek, aldiz, sakrifizio pertsonala egitera behartuta datoz". Egun batzuk geroago, honako hau esan du hauteskundeen ondoren:
"Hauteskundeen emaitza kontrakoa izan zen. Ez da etsi behar... Badira gorabehera baliagarriak". Abertzaleengan sinesten jarraitzen duela dio: "Etorkizun handiko partida da, ekintza erradikalekoa. Eta erradikal gisa, gaztetasunaren errekrutatzaile. Talka-indarra! pareko erradikalentzat...".
Jarrera horrek erabakiko luke Picavearen patu pertsonala bere egunen amaierara arte. Hautagaitza nazionalistetan sartua eta errepublikanoen bosturtekoan zehar garaile, Jel-en alderdiarekin duen identifikazioa gero eta estuagoa izango da. Bere kazetaritza jarduera, gainera, etengabea izango da, eta Legebiltzarreko bizitzarekin eta Estatutuaren zoriarekin zerikusia duten kronikak izango dira Gipuzkoan irakurrienak. 1934an, urriko Iraultzan, bere kabuz eta arriskuz proposatu zuen herrialdean aztoramena amaitzea autonomiaren truke. 1936ko altxamendu militarraren ondoren, Donostiako Loiolako kuarteletako militar matxinatuekin negoziazioetan parte hartu zuen, Errepublikari leial ziren indarrei errenditzeko. Gerra garaian Euzkadiko Gobernuaren ordezkaria izan zen Parisen, eta han erbesteratu zen bere familiarekin batera. Bere Donostiako hiribildua milizianoek erasotu zuten eta gero frankistek konfiskatu. Felipe Urcolaren eta Eugène Goyhenetcheren laguntzarekin, haren propaganda-aparatua muntatzea izan zen egin zuen lehen gauzetako bat. Kasurako, jatorri israeldarreko jugoeslaviar batekin Parisen zeuzkan linotipiak aprobetxatuz, zazpi hizkuntzatan baino gehiagotan propaganda antifaxista bota zuten. Alemaniar tropek Frantzia inbaditu ondoren, okupatu gabeko eremura pasa eta Marseillan bizi izan zen, non Vichyko poliziak atxilotu zuen. Aske geratu zen, baina Tardetsen bizi izan zen, eta Donibane-Loitzungo etxera itzuli zen. Bertan, Gernika Institutuaren (1943) eta Gernika izen bereko aldizkariaren sortzaileetako bat izan zen, Kultur Hedakuntzarako Euskal Erakundearen zerbitzura (1945).
78 urterekin hil zen, Parisen egindako egonaldi labur batean, 1946ko uztailaren 5ean. Grandmontagneren hitzetan, Picavea "marrazo bat arrainontzi batean" da. Enrique de Ybarraren ustez (1985), oso garrantzitsua izan zen nazionalismoa Gipuzkoan sartzea, baina, haren hitzetan, "negozioen munduan zuen seriotasun faltak urrundu egin zuen enpresaburu garrantzitsuengandik, haiekin lankidetza handia izan baitzuen mende honetako lehen hamarkadan Euskal Herrian eskuindarren batasuna egituratzeko. Bilboko eta Gipuzkoako enpresariekin harreman onak izateagatik, eta euskal nazionalismoarekin izandako harreman baliotsuengatik, Picavea izan zitekeen, lehen hamar urteetan, goi-burgesiaren babesa zuen euskal autonomismoa bultzatzeko pertsona giltzarria. Ez zen hala izan, ordea. Bere bizitzan zehar filosofia nazionalista koherentea mantendu zuen, nahiz eta jarrera nahiko independente batetik". Litekeena da, beraz, Picaveak bere bizitzan zehar nazionalismoarekiko izan zuen jarrera ezberdinak herrialdearen mapa politikoa aldarazi izana, baina ez da ahaztu behar Picavea "Antzinako erregimeneko" gizona izan zela eta belaunaldi berri batek hartu zuela erreleboa Diktaduraren urteetan.