1930eko abuztuaren 18an Bilbon jaiotako margolaria, langile familia batean. Pinturan eman zituen lehen urratsak bera ere langile zela hasi ziren, senide eta ikaskideen laguntzaz, Bilboko Arte eta Lanbide Eskolan, eta lau urte geroago Daniel Vázquez Díazen ikaslea izan zen.
1948an Diputazioaren eta Bilboko Udalaren beka bat lortu zuen Madrilen ikasi ahal izateko. 50eko hamarkadan Oteiza ezagutu zuen eta Euskal Eskola ideiarekin bat egin zuen. "Atxuri" taldearekin egiten du lan, erregimen frankistaren aurkako mugimenduaren barruan.
1956an Parisera joan zen, eta han hasi zuen bere benetako ikerketa-lana, konstruktibismoaren ildoko "Equipo 57"-rekin.
1959an, José Ortegarekin, "Estampa Popular"-aren sortzailearekin, grabatzen ikasi zuen, eta 60ko hamarkadan, Bilbora itzultzean, "Estampa Popular de Vizcaya" sortu zuen. 1962an, debekatu egin zioten Bilbon lehen erakusketa bat egitea, eta Donostian egin behar izan zuen. Urte hartan sarekada batean erori zen, Illescas-en azaltzen ari zela.
"Appel for Amnisty in Spain" eta PCEk 1963an argitaratutako bere grabatu seriea ospetsu egin zen Europan: bertan adierazpen indartsuko kartzeletako eszenak eta argi eta garbi salatzaileak agertzen dira. 1968an berriro erori zen, Banden greban inplikatuta. Bere izena jada mitikoa da borroka klandestinoan, kezka eta lehentasuna muralista duen margolari sozial garrantzitsutzat hartzen delarik. Erakusketa hauek egin ditu, nahiko arrakastatsu: Bilbo, Erakusketa Studio Aretoan (1946); Artisautza Espainiarra (1952); Illescas Aretoa (1952); Errege-erregina Katolikoen Ikastetxe Nagusia (Valladolid, 1952), eta Meseta Aretoan. 1956an Gipuzkoan zehar ibili zen beste margolari batzuekin batera, eta gero beste erakusketa batzuk egin zituen Kordoban (1961), Donostian (1961), St. George's Galleryn (Italia, 1964), etab. Berak bakarrik eta beste artista batzuekin batera, San Luis Gonzaga eta San Estanislao de Kotska Kongregazioko aretoetan, Sesamo Tabernako kriptan, Wellington Hotelean eta beste hainbat erakundetan egin ditu muralak. Hizlari ona eta polemista zorrotza da. 1970ean Mexikoko Arte Modernoko Institutu Nazionaleko Euskal Artisten Erakusketan bere lanak erakusten dira. Azken urteotan, euskal pinturaren klasiko bat da, bere burua halakotzat jotzen duen bilduma on orotan presente dagoena. Bere hats humanista indartsuari buruz Vicente Aguilerak dio: "Zer irudikatzen du Agustin Ibarrolak gaurko espainiar pinturan? Ibarrola erantzun bat da, erantzun positibo bat, errealitatearen galderen aurrean baiezko keinu sendo bat. Bere lanak (esperimentala "Equipo 57"-en, borrokalaria "Estampa Popular"-ekin, egia eta lengoaia baten ondoren irudikatzailea) beti izan du nerbio etiko bera, bokazio humanista bera. Atzoko bilaketek –zilegi eta beharrezkoak– pintura boteretsu hori ekarri dute orain, Euskal Herriaren indar legendarioak elikatua, herrialde industrial baten eta gizaki zehatz, bizi eta gero eta ugariagoen oinarriak tipifikatua. Gure garaiko espainiar artean, bere Euskal Herri maitagarrian gai eta arazo erabakigarriak -potentziaz eta maisutasunez- orokortzen dituen margolaria da. Bere ekarpen errealistak sustrai sakonak ditu, lengoaia argia eta edukia altua. Ibarrola artista bikaina da".
Bere etnizismo sui generis-ari buruz Antonio Bilbaok dio: "Agustin Ibarrola Euskal Pinturan, edo pintura egiteko euskal moduan, erabakitasunez txertatzen da. Bere giza tipoek, bere urdinek, bere grisek eta bere beltzek, bere labe garaiek eta bere arrantza-ontzidiek, bizitza xumeengatik kezkatzen duen bere maitasunak, Aurelio Artetarekin zuzenki bat egitera bultzatzen dute. Baina Ibarrola ez da jarraitzaile edo epigono soil izatera mugatzen, Euskal Pinturari ekarpen oso pertsonala dakarkio. Zuazagoitiak Artetan hasitako "etnografikotik askatzeko" joerari jarraituz, Ibarrolak, bere bi kezka handiekin —giza kezka, gizarte-kezka edo funts-kezka, eta konposizioan zorroztasun eta indarberritze handia duen kezka formalarekin—, dimentsio zabalagoak hartzen dituen pintura bat egiten du, euskaldun izateari barne-muinetaraino utzi gabe. "Fondoforma" elkarrekintzak (inoiz ez da ondo jakiten binomioaren bi terminoetako bat noiz den kausa, eta noiz den sortua) mundu sendo eta koherente bat sorrarazten du Ibarrolaren pinturan, non tresnak bere profila eskaintzen dion gizakiari, non sirena ketsuek garrasi eta protesta egiten duten arima balute bezala, non bihurgailuek eta lingoteeroek hunkitutako amatasunak zaintzen dituztela baitirudi. Bere indarragatik horma-espazio handiak eskatzen dituen pintura, astoa baino gehiago". Eta bere gizarte-zentzuaz, Tomás Lloréns-ek: "Estampa Popular"-en sortzaile gisa, korronte errealista horren definitzaileetako bat izan da, une honetan Espainiak mendebaldeko arteari egindako ekarpen baliotsuenetako bat dena. Alde horretatik, bere pintura da, beharbada, korronte horren funtsezko arazoari irtenbide sinesgarriagoak eman dizkiona: eduki psikologikoen adierazpenari egokitutako hizkuntza plastiko bat aurkitzea, gure garaiko Historiaren eraikuntzaren borrokatik eratorriak, gure garairako baliagarria eta bigarren eskuko soluziorik erabili gabe, abangoardiako beste korronte batzuen baliabide espresiboetatik ekarriak".
Angel SAGARDIA