Euskarazko idazlea, Lasarte-Orian (Gipuzkoa) jaio zen 1975eko abuztuaren 4an.
Zuzenbidea ikasi zuen. Gaztetatik nabarmendu zen Eusko Jaurlaritzak ikasleentzat sortutako Urruzuno Sarietan. Lubaki Banda literatur taldeko kidea izan zen, Garikoitz Berasaluze, Asier Serrano, Xabier Aldai eta beste hainbatekin batera. Imajina ezazu Euskadi (1992), Donostia Hiria (1993) eta Ignacio Aldecoa (1998) ipuin sariak irabazi ditu. Bere lehen liburua poesiazkoa izan zen: Kea behelainopean bezala (Edit. Susa, 1994). 1994an, Paulov-en txakurrak (Erein) narrazio liburua argitaratu zuen. 1995ean, Radiografiak (Erein), prosan hau ere, eta Beluna jazz (Susa) eleberria. 1997an, Telefono kaiolatua ipuin-bilduma (Edit. Alberdania), eta 1998an Bizkarrean tatuariko mapak bilduma. Elkarlanean, 1998). 1999an bere bigarren eleberria argitaratu zuen: Pasaia blues (Susa). Azken nobela hau New Yorken egon zen bitartean idatzi zuen, eta bitartean hiri honi buruzko hainbat kronika idatzi zituen "Euskaldunon Egunkaria" egunkarirako, estilo literario samarrekoa. Ondoren, kronika haien oharrak baliatu zituen ezohiko liburu bat idazteko, Piano gainean gosaltzen (Erein, 2000), ipuinaren eta kronikaren artean zaldiz, New Yorkeko errealitatearen deskribapenean elementu fantastikoak txertatuz.
2001. urtean bere bigarren poema-liburua argitaratu zuen (Norbait dabil sute-eskaileran, Edit. Susa).
Poesiari dagokionez, idazleak adierazi du bere lehen liburuak surrealista samarra eta hizkuntza barrokoa bazuen ere, bigarrenean estilo zuzenagoa eta sinpleagoa bilatu zuela. "Eguneroko miseriei buruzko, hortzetako eskuilari buruzko" poesiak dira, poetaren arabera, eta Carver, Bukowski eta Maiakovskiren zordun sentitzen dela aitortu du. 2001eko bere liburuko poemetako asko urte batzuk lehenago New Yorken egin zuen egonaldian idatzi zituen eta hiri hartako paisaia eta jendea islatzen dute.
Narratibari dagokionez, eta Iratxe Gutierrez Retolazak eskainitako datuak laburbilduz (90eko hamarkadako narratiba berria): Literatur kritika, Labayru Ikastegia-BBK, 2000), Beluna jazz eta Pasaia blues eleberrietan, Canok bi plano narratiborekin jokatzen du. Lehenengoan, alde batetik, Bob Ieregi izeneko saxofoi-jotzaile ospetsu baten bizitza kontatzen da; eta bestetik, eroetxe batean gertatzen dena kontatzen da; gainera, eleberriaren hasieran hilketa baten berri ematen da.
Pasaia blues-en, aldiz, bi plano horiekin egiten dugu topo: talde armatu bat ikertzen duen ertzain talde bat eta talde horretako hainbat kideren arteko harremanak, infiltratu baten presentzia barne. Lehenengo nobelan, Ieregik jazzari buruz hitz egiten du, eta bestean, infiltratuak bluesari buruz duen iritzia ematen du. Bietan narratzailea orojakilea da eta bere iritzia ere ematen digu. Bi eleberriek ere egitura bera dute: testu txikien puzzle baten antza dute. Lehena Rotterdamen dago girotua, autorearen arabera Euskal Herrian ez baitago ia jazzeko kulturarik eta ez litzateke oso sinesgarria izango; eta bigarrena Pasai Antxon. Baina bi eleberrien artean ere alde handiak daude: lehenengoan onirikoa eta surrealista nahiko presente badaude ere, Pasaia blues-en errealistak ez diren elementu horiek askoz ere leku txikiagoa hartzen dute. Canoren arabera, eleberri errealistago baterako bilakaera horretan zerikusi handia izan dute Carverren irakurketek. Bere lehen eleberrian Malcolm Lowryren Lunar Causticen eragina izan zuen, prentsari aitortu dionez. Pasaia blues eleberriak genero beltzaren ezaugarri asko ditu, baina azkenean "polizia faltsu" baten antzeko zerbait gertatzen da. Canoren prosan eragin handia du poesiak; metaforak eta irudi ausartak ugariak dira. Testuen beste ezaugarri bat ironia handia da.
Narrazio laburren liburuei dagokienez, Canok bi argitaratu ditu Euskadi Irratiko Goizean behin saiorako egindako kolaboratzaileekin: Radiografiak (1995) eta Bizkarrean tatuariko mapak (1998). Lehenak pertsonaia ospetsuen hamalau biografia erdiasmatu eskaintzen ditu, eta bigarrenak 49 narrazio, egilea egon ez den baina bere irudimenak birsortzen dituen beste hainbeste hiriri buruzkoak. Telefono kaiolatuak (1997), aldiz, ipuin solteak eskaintzen ditu prosa poetikoan, batzuetan poema batzuk tartekatuz. Heriotzaren presentzia etengabea da eta telefonoren bat ere etengabe agertzen da; hortik dator obraren izenburua. Edonola ere, bere eleberrietan bezala, Canok ironiaz eta umorez bustitako hizkuntza erabiltzen du ipuinetan.
2000. urtean, Igor Calzadarekin batera, errezitaldi poetiko-musikala eskaini zuen Canok: Uztail oparo ostean. Esperientzia minimalista zen eta disko moduan ere argia ikusi zuen, lau abesti eta bi poema errezitatuta. 2001. urtean hasi zen ETBko Hasiberriak telesailaren gidoietan lanean.