Francoren diktaduraren desagerpenarekin eta demokraziaren etorrerarekin, joera postmodernoak ezarri zireneko hirugarren aro batean sartzen gara, eta ondorioz, ezin ditzakegu estilo edo mugimendu hitza erabili. Hirurogeigarren hamarkadatik aurrera, artearen eremuan bere ezaugarri orokorretan postmodernitate hitzez identifikatu izan den joera baten eragina ezagutu zen. Hitz hori jakintza-arloa testuingurutzeko helburuz historia berreskuratzea proposatzen zuen pentsamendu berri batek zehaztuta azaldu zen. Horrela, hamarkada horretako margolaritzan eta zizelkaritzan bezala figurazioa eta lengoaia narratiboa berreskuratu ziren bezala, arkitekturak berriz XIX. mendearen bigarren erdiko izpiritu eklektikoaren eta XIX eta XX. mendeetako mugimendu eta estiloak berrerabiltzearen bitartez historiara jotzea erabaki zuen.
Euskal Herrian, aurreko aldietan euskal artea europar estilorik garrantzitsuenen gerizpean garatu zen bitartean eta beti nolabaiteko atzerapenez, egun, Euskal Herrian sortutako arte-agerpenak munduaren gainerako tokietan sortutakoekin batera daude. Izatez, gure lurraldeko arte-sorkuntzak beste toki batzuetan egiten direnenganako desberdintasun oso gutxi dute, batez ere homogeneizazioaren eta globalizazio prozesuaren eraginagatik. Berririk garrantzitsuena, arte-diziplina desberdinen arteko mugak desagertzeaz gain, teknologia berriek gauzatutako diziplina berrien eransketa izan da. Bereizgarri horrek, bestalde nazioarteko gainerako eszena ere bereiztera datorrena dela, postmodernitatearekin batera aldi hau anitz bezala izendatzera garamatza, eta aldi berean ate berriak zabaltzen dizkigu, inolako zalantzarik gabe nazioarteko eta euskal artearen inguruarekiko etorkizuna berriro antzaldatzera etorriko baita.