Literatos

Zubikarai Bedialauneta, Agustín

Gogorra zan Anton.
Garratza.
Aurpegi luxenga...
Begi zorrotz, urtenak, bekoki estu, belarri andi, sudur zulo zabal, okotz zapal.
Ulea, ule motza, baiña betea. Beltzerana.
Izketan, berbetan, sikua.
Borondatez, ixil zalea.
Izakeraz, latza.
Txalopan, lanean, danen esanetan, alegintsua, eginkorra.
Itxasoan, nai ta ausarditsu izan ez, bildur bakua.
Ta iñok ez zekian nuntarra zan.
Lenengotan, errira etorri barritan, Anton. Beste barik.
Gero Anton "Ostatu"; geroago Anton "Petra".
Deitura bat edo bestea, batera etozan: Petra'ren ostatuan bizi zalako.
Guzurretxe'ko Anton esaten eutsen azkenetan.

Antón era duro.
Aspero.
De cara alargada y pálida...
De ojos vivos y prominentes, frente estrecha, grandes orejas, anchos agujeros de la nariz, mentón plano.
El pelo, corto pero abundante. Oscuro.
En la conversación, seco.
En el comportamiento, parco.
En la manera de ser, curtido.
En el barco, en el trabajo, esforzado y eficaz, según decían todos.
En el mar, sin ser valiente, tampoco tenía miedo.
Y nadie sabía de dónde era.
Al comienzo, nada más venir al pueblo, le decían Antón. Sin más.
Luego Antón "Pensión"; y más tarde Antón "Petra".
Ambos sobrenombres eran lo mismo, pues vivía en la pensión de Petra.
Y al final le llamaban Antón el de Guzurretxe.


Anton Guzurretxe, Edit. Euskaltzaindia-BBK, 1979