Novel

Oñederra, Lourdes (2002 version)

Haurtzaroko oroitzapenak, aireportu inguruko mendiak bezala, urruti gelditzen hasi zaizkizu eta beldurra ematen dizun zulo modukoa ari zaizu irekitzen barrenean.
Zer gertatu ote zen Debatik Donostiarako autobus haren lehiatilatik kanpora begiratu zenuen hartan, Itziarko geldialdian agian. Hogei bat urte izango zenituen. Zer gertatu ote zen, orduz geroztik, edozein ibilgailuren lehiatilaren kristalean burua jartzen duzunean, egun hartaz, une hartaz gogoratzeko.
Zahartzaroan berriro hurbiltzen omen dira haurtzaroko oroitzapenak, burua betetzen omen diote jende zaharrenari egunean egin dituztenez gogoratzeko lekurik gelditzen ez zaien arte. Baina hori beste garai bat izango da. Izango bada. Zuretzat zahartzarorik izango bada. Berak bai, Andresek, aldamenean daukazun gizonak, zure senarrak, zahartzaro dotorea izango du, ordenatua eta oparoa.

(Eta emakumeari sugeak esan zion, Edit. Erein, 1999)


"Los recuerdos de la niñez, al igual que los montes que rodean el aeropuerto, empiezan a quedar lejos y una especie de agujero que te atemoriza comienza a abrirse dentro de ti.
¿Qué ocurrió aquella vez, cuando miraste por la ventanilla del autobús de Deva a San Sebastián, tal vez en la parada de Itziar? Tendrías unos veinte años. ¿Qué ocurrió, para que ahora, cada vez que apoyas la cabeza en el cristal de la ventanilla de cualquier vehículo, te acuerdes de aquel día, de aquel instante?
Dicen que en la vejez vuelven los recuerdos de la infancia, que le llenan la cabeza a la gente mayor hasta que no les queda sitio para recordar lo que se ha hecho durante el día. Pero ése será otro tiempo. Si es que es. Si para ti hay vejez. Él, Andrés, el hombre que está a tu lado, tu marido, tendrá una vejez elegante, ordenada y plena".

(Y la serpiente dijo a la mujer, Edit. Bassarai, 2000)