Gipuzkoako politikari liberala. Idiazabalen jaioa 1773ko otsailaren 21ean, Madrilen hila 1867ko maiatzaren 1ean.
Zumalakarregi jeneral karlistaren anaia zaharrena, Francisco Antonio errege eskribauaren eta Ana Maria Imazen semea.
Haurtzarotik Andaluziako eskoletara joan zen. Sevillako eta Osunako unibertsitateetan egin zituen lege ikasketak, eta 1796an graduatu zen. Hurrengo urtean abokatu titulua jaso zuen Sevillako Auzitegian. Maria Ventura de Larrearekin ezkondu zen.
1803an, Oviedoko (Asturias) Entzutegiko Alkate Nagusi plaza baterako izendatu zuten, bere lehen plaza administratiboa, eta ondoren Auzitegi bereko Oidor plaza.
Frantziar inbasioa gertatzean, Batzordearen eraketari aurre egitera behartua ikusi zen, baina gertaeren martxak atzera egitera eta monarkia berriari aurka egitera bultzatu zuen. Matxinoen Batzorde Zentralerako hainbat misio burutu zituen, Gerra Batzordeko idazkaria eta gudaria ere izan zelarik. 1810ean bidali zuten Extremadurara, Asturiasko egoeraren berri emateko.
Beste asko bezala, Cadizen babestu zen, eta Gipuzkoan ordezko diputatu izendatu zuten (1811-01-02 eta 1813). Hiriburu horretan bizi izan zen Bonaparte erretiratu arte. Bere lanak juridikoak izan ziren nagusiki. Gorte ospetsuetako bigarren idazkari izatera iritsi zen (1813). Han bere anaia Tomasekin egin zuen topo, kapitain izendatua.
Bera ere auzipetu eta atxilotu zuten fernandezek urte hartan, iraultzaile eta antiklerikala izatea leporatuta. Hala ere, 1815eko abuztuan, Gaztelako Kontseiluak absolbitu egin zuen. Hala ere, masoneriako Ekialde Handiko kide zelakoan, Valladoliden konfinatu zuten, soldata erdiarekin. 1820an, erabat birgaitu zuten Oidor plazan.
Zumalakarregirentzat bere anbizio profesionalez erabat gozatzea suposatzen du. Liberal progresista, O'Donnell buru zuen 1820ko Valladolideko Batzordeko kideetako bat izan zen; Madrilgo Lurralde Auzitegiko magistratu izendatzen dute eta, ondoren, Auzitegi Goreneko magistratu.
1824ko manifestu errealaren ondoren, "hamarkada hutsala" deiturikoan, bere joera liberala ordainarazi zioten Fernandezen purifikazio batzordeek. Madrildik alde egin behar izan zuen eta hegoaldean bizi (Cadiz, Jerez, etab.) funtzionario-sarrerarik gabe. Zorroztasuna gainbehera hasi zen 1827an, baina ez Madrilen bizitzeko interdiktua, soldata eta destinoa berreskuratzeko saiakerak egin bazituen ere. Fernando VII.aren heriotzak egoera horretatik libratu zuen.
1833ko azaroan Oidor plaza bat lortu zuen Galizian, jada gerra zibila lehertuta. 1834ko otsailean Burgosko Auzitegi berriko erregeorde izendatu zuten, egituratze lanak eta "beste objektu garrantzitsu batzuk" zituela, eta oroitzapen bikaina utzi zuen haietaz. Bere anaiaren karreraren gorakadan, Gobernuak, Quesadarekin batera, Isabel Erreginaren lerroetara erakartzea eta karlistekin negoziatzea agintzen dio, baina helburu horiek ez ditu lortzen. 1835ean Madrilera itzuli zen, Indietako Espainiako Auzitegi Goreneko ministro izatera.
1836tik Gorteetako diputatu da bere herriagatik, hainbat batzordetan parte hartuz eta 1837ko martxoan Ganberako presidentetza hartuz. Senatari izateko hautagaia izan zen urte hartan. 1839an berrautatua, Adineko Presidente izan zen, bitarteko lehen Presidenteorde, 1839ko urriaren 25eko Legearen oinarriak proposatu zituen Foruen Batzordeko kide izanez.
Donostiako alkatea izan zenean (1840), bere udalak mandatua eman zion, Collado eta Joaquín María Ferrerrekin batera (gero Claudio Antón de Luzuriaga), hiriaren eta probintziaren artean foruen (aduanen) inguruan zeuden arazoen berri emateko. Ez zuten berriro diputatu hautatu eta ez zuen lortu Gipuzkoako senataritza, baina 1841ean Karlos III.aren Gurutze Handia jaso zuen. Urte horretan, Segoviako senatari izendatu zuten, eta zenbait batzordetako buru izan zen, besteak beste, Euskal Probintzietan Diputazio probintzialak ezartzekoa. 1842ko ekainaren 17an, Esparterok Gerra eta Justizia Ministro izendatu zuen, 1843ko maiatzaren 10ean kargua utzi zuen arte.
1845ean erretiroa eskatu zuen.