Literatoak

Unamuno Jugo, Miguel de

Narrazio-lanekin eta saiakerekin batera, hainbat poema-liburu kaleratu zituen Unamunok, baina ezin esan daiteke aurrekoekin besteko arrakasta lortu zuenik. 1907an Poesías [=Poesiak] kaleratu zuen, 1911n Rosario de sonetos líricos [=Soneto lirikoen errosarioa], 1920an El Cristo de Velázquez [=Velázquez-en Kristoa], 1922an Andanzas y visiones españolas [=Espainiako ibilerak eta ikusteak], 1923an Rimas de dentro [=Barrutiko errimak], 1924an Teresa. Rimas de un poeta desconocido [=Teresa. Poeta ezezagunaren errimak], 1925ean De Fuerteventura a París eta 1928an Romancero del destierro [Erbesteko erromantze-sorta]. Bilbotarra hil eta hamazazpi urtera, bestalde, Cancionero [=Kantutegia] (1953) lana argitaratu zen.

Oro har Unamunoren olerkietan ageri diren gaiak saiakeretan hobeki landutako kezka nagusiak dira: erlijioa, eguneroko bizimodua eta aberria. Nahiz eta hasierako idazki poetikoetan errima erabiltzeari uko egin zion, esan daiteke gehienbat eredu tradizionalei jarraiki eginiko poesia dela bilbotarrarena, kritiko askoren iritziz, arinegi: ematen du ez zuela gehiegi lantzen, azkar idazten zuela eta ia-ia idatzi zuen bezala argitaratu zuela. Hori eta bestelako zenbait ezaugarri direla eta (poesia lakarregia egitea, esate baterako), Unamuno oso urrun dago garai eta belaunaldi bertsuko Machado bezalako poeta handietatik.