Politikari, kazetari eta literato gipuzkoarra, Donostian 1868an jaioa eta Txileko Santiagon 1944an hila.
Gazte-gaztetatik hasi zen Garaiko arte-kritikari gisa, eta, geroago, errepublikanismoaren alde egin zuenean, Vida Nueva sortu zuen. Valentziara joan zen, eta han, Blasco Ibañezekin batera, kanpaina errepublikar indartsuak egin zituen. 1901etik 1909ra Valentziako diputatu hautatu zuten, etenik gabe; gerora Madrilekoa izango zen. Blasco Ibañezekin apurtu eta Valentzian El Radical egunkaria sortu zuen, eta Madrilen España Nueva. 1924an, Miguel de Unamunorekin batera, Chafarinas irletara erbesteratu zuten, eta 1927an Parisera abiatu zen. 1931n, Bigarren Errepublika aldarrikatu zenean, Soriano Madrilera itzuli zen, eta urte hartako Gorte Konstituziogileetan hautatu zuten, Izquierda-Federalaren alderdiarekin. Txileko Errepublikako azken enbaxadorea izan zen, eta hiriburuan bizi izan zen 1936tik hil zen arte. Liburuxka, artikulu, hitzaldi eta liburu ugariren egilea, El triunfo de Don Carlos (Valentzia, 1901), Lenin (1927), La República Española (1931) nabarmentzen dira, baita Euskal Errian euskal literaturari eta historiari buruzko kolaborazio ugari ere.