Musikakoak

Solferino-ko itsua

El Ciego de Solferino. Canción premiada con el segundo premio en la fiesta y certamen organizado por d'Abbadie en Sara (Lapurdi) el año 1864. Figura como autor A. Salaberry, que debió ser un seudónimo de Elissamburu. Se trata de una pieza elegíaca, plena de una dulce melancolía:

Harmen hartzera deitu ninduen
Gazterik zorte etsaiak
Urrundu nintzen herri alderat
Itzuliz usu begiak.
Itzuliz usu begiak.

La suerte adversa me llamó de joven a empuñar
las armas; me alejé del pueblo (natal),
volviendo a menudo los ojos hacia él, volviendo
a menudo los ojos hacia él.


Zorigaitzean haitut ikusi
Solferino-ko hegia!
Alferrikan dut geroztik deitzen
Iguzkiaren argia,
Iguzkiaren argia.

¡En mala hora vi el campo de Solferino!
Desde entonces invoco en vano la luz del sol,
la luz del sol.


Nihoiz enetzat ez da jeikiren
goizeko argi ederra,
Zeru-gainetik nihoiz enetzat
diztiraturen izarra.
Diztiraturen izarra.

Ya nunca más nacerá para mí la hermosa
luz de la mañana jamás, desde lo alto del cielo,
brillará para mí la estrella, brillará la estrella.


Betiko gaua, gau lazgarria!
begietara zait jautsi:
Ene herria, ene lagunak
nihoiz ez behar ikusi,
Nihoiz ez behar ikusi.

La noche eterna, ¡noche sobrecogedora! ha
caído sobre mis ojos; ver nunca más podré contemplar
mi pueblo, ni a mis amigos ya nunca
más contemplar.


Ene amaren begi samurrak
bethiko zaizkit estali,
Maiteñoaren begitarteak
behin betiko itzali,
Behin betiko itzali.

Se me han ocultando para siempre los tiernos
ojos de mi madre; se ha apagado para siempre
el rostro de mi amada, se ha apagado para siempre.


Ez aipha niri landa-hegitan
sortzen den lili ederra;
othoi, ez aipha ur-axalean
arinik doan ainhara. (bis)

No me mentéis la bella flor que brota al borde
de las praderas; no me mentéis os lo ruego,
la golondrina que cruza veloz la superficie del
agua, la golondrina que cruza veloz.


Larrainetako haritz, gaztaina,
mendietako ithurri:
Horiek oro enetzat dire
amets histu bat iduri,
Amets histu bat iduri.

Los robles y castaños de los campos, los manantiales
de las montañas, todo ello es para mí
como un sueño desvanecido, como un sueño
desvanecido.


Ene herrian, gazte lagunak
kantuz plazara dohazi,
Eta ni beltzik, etxe zokoan...
Irri egiten ahantzi!

En las fiestas del pueblo, mis jóvenes camaradas
van cantando a la plaza, y yo. triste en
el rincón de la casa, he olvidado reir. ¡he olvidado reir!


Oraino gazte, gogoz ez hoztu,
eta biziak lotsatzen,
Dohakabea! Zer eginen dut
Jaunak ez banu laguntzen,
Jaunak ez banu laguntzen.

Joven aún, vivo el deseo, y la vida me amilana,
¡Infeliz de mí!. ¿qué haré yo si el Señor
no me ayuda?, ¿si el Señor no me ayuda?


Ai, aski hola! Jainkoa, barkha!
begira zure haurrari,
Kontsolamendu zerbeit emozu:
noizbait duzun urrikari,
Noizbait duzun urrikari!

¡Ay, basta ya de seguir así! Perdona, Señor,
atiende a tu criatura dale algún consuelo, apiádate
alguna vez de él. ; ¡apíadate alguna vez de él!.