Margolari gipuzkoarra, Eibarren 1877an jaioa eta 1957an hila.
Bederatzi urte zituela, Argentinara emigratu zuen familiarekin, eta Krnensek hungariarra izan zuen lehen maisu Buenos Airesen. Hamazazpi urte zituela Eibarrera itzuli zen eta handik gutxira Madrilgo San Fernando eskolan sartu zen. Han ezagutu zituen orduko irakasleak, Moreno Carbonero, Anglada Camarasa, Eduardo Chicharro, baita bere ikaskideak ere, Arrue, Zubiaurre eta baita Arteta ere. Madril utzi eta Eibarrera joan zen marrazketa eta pintura lantzera, erretratua eta gai etnikoak bereziki. Pinturara jaurtita, arrakastaz jasaten ditu bere artista-ibilbideari dagozkion aldaketak. Marrazketa Akademiarekin, industriako profesionalak trebatzen lagundu zuen. 1977an, bere jaiotzaren mendeurrena betetzean, Eibarko Arte Elkarteak Olaveren erakusketa antologikoa antolatu zuen Eibarko Udaleko kultur aretoan.
Bere margolan onenen artean La niña gaixoa, La buena madre, El piropo, Retrato de la señora Madina, Retrato de don Mateo de Orba, Autorretrato eta Estudio daude.
Bere trazu solte eta zabalek bereizten dute, eta batez ere erretratugile aparta bezala nabarmentzen da. Gainera, bere zigilu propioa fintasunez, disonantziarik gabe, asmatutako koloreetan inprimatzen jakin zuen. Beste lan aipagarri batzuk hauek dira: Arrantzale, Rapazuelo, El cafetín, etab.
Honela ikusten du Vicente Cobreros Urangak (Donostia, 1957):
"Jacinto Olavek erretratu bikainak margotzen ditu, bizitzaz beteak eta dotorezia sotileko enpaque baten adierazpen indartsua, naturaltasunarekin hertsiki lotua, hainbeste erretratugilek faltan dutena. Baina are gehiago egiten du: xarma dekoratibista baten funts pixka bat nabarmenduetan girotu, eta benetako olerki txiki bihurtzen ditu. Erretratatuak eremu ideal baten osagarria "bizi" du, bere "habitataren" egia batere kaltetu gabe, inguratzen duen atmosfera espiritualizatzen duena (... ). Alde horretatik, obra piktorikoa egitean, batez ere poesiaz aparteko errealismoan errotutako eraikuntza-irmotasunean oinarrituta, Olave bere lehen ekoizpenetatik nabarmentzen da, eta bere baldintzak eta jakintza genero egoki bati aplikatzen dizkionean iritsiko da goren mailara: erretratuari".
Juan San Martin, (Bilbo, 1974):
"Bere obran San Fernando Eskolaren eraginak ikusten diren arren, pintatzeko modu oso berezia lortu zuen, berezko nortasunarekin ezaugarritzen eta bereizten duena. Bere moduak gehiago egokitzen dira trantsizio aldi horretara, euskal herrikide batzuek inportatutako zenbait eragin paristarrekin. Olave, trazu solte eta zabalen margolaria, bere erretratuak egiterakoan joera modernista argiekin agertzen zaigu. Ez dator guztiz bat joan den mendearen bigarren erdian garatu zen neoklasikoarekin. Aitzitik, geroago euskal pintura-eskola deituko zitzaionean gauzatu zen mugimendu horri dagokio. Bere erretratuak psikologikoak dira aldi berean. Pertsonaia bakoitza bere arimaren isla da. Bere mihiseek errealismoa transpiratzen dute. Olavek, zenbait margolarik bezala ihes egin beharrean, artelana handitzeko bilatzen ditu modeloen eskuak. Gai aldetik, Olavek bere arrazoiak bilatzen dituenean, euskal etniaren eremura jotzen du. Bere herriko bizimodu tradizionalari oso berea iruditzen zaiona margotzen du, berez mende hasierako euskal pinturaren ezaugarri diren bi alderdi horietako bati dagokiona".
J. M. Alvarez Emparanza (Bilbo, 1974):
"Jacinto Olave arteaz eta arteaz bakarrik arduratzen diren margolarien taldekoa da, bestelako kezkarik gabe (... ). Jacinto Olave eibartar margolariaren kasuan, pintura serio eta zintzoa ikusten dugu, non egilea joera eta 'ismoen' borrokatik baztertu zen, baina oso arte pertsonala eginez, eta pintura jakin bati amore eman gabe, zeinak, figurazioaren babesean, artistaren nortasun eta sormen falta estali ohi duen. Ez. Olavek badaki bereizten arte nagusia eta teknika artistikoa, eskuarki "lanbidea" deritzona, sendotasunezko eta birtuosismo efektistarik gabeko pintura bat sortuz".