Euskal jatorriko politikaria, San Juan de Molinon (Mexiko) jaioa XVIII. mendean. Manuelen anaia zen. Bere jaioterrian erretorika eta filosofia ikasi ondoren, Espainiara pasa zen 1761ean eta teologia eta historia ikasketak hasi zituen Valladolideko Unibertsitatean. Espainia eta Frantziaren arteko mugen batzordeko idazkari izan zen Nafarroan, eta, gero, estatu-idazkaritzako lehen ofizial izatera igo zen. Godoy Gobernuaz jabetu zenean, Euskal Herrira erbesteratu zuten eta bertan Bergarako seminarioko zuzendari izendatu zuten, Gipuzkoako diputatu nagusi zela, lehen alderdikoa, 1790eko uztaileko Hernaniko Batzarretatik. Espainiako Independentzia Gerran, Mexikok Batzorde Zentraleko ordezkaria aukeratu zuen, eta erresumako erregeordetzako kide izan zen.
Erakunde hau desagertzean, gogor zentsuratu zuen Gorteak burujabe deklaratu izana eta 1811ko irailaren 11n haien aurkako manifestu bat argitaratu zuen, eta ondorioz epaitua izan zen, heriotza zigorra eskatuz, eta herrialdetik alde egitera kondenatua, bere manifestua publikoki erretzearekin batera. Fernando VII.a (1814) Ingalaterratik itzuli eta Indietako ministro unibertsal izendatu zuten. Kargu horretaz baliatu zen hegoamerikarrei kargu publikoekin mesede egiteko. Ministerio hori kendu zutenean, estatu-kontseilari gisa agertu zen, baina benetako mesederik gabe. Geroago, Iruñeko gaztelura eraman zuten preso, eta, handik irtetean, Bergarako (Gipuzkoa) seminarioaren zuzendaritza hartu zuen berriro, 1824an hil zen arte.