Valladoliden jaiotako margolaria, 1909ko urriaren 23an. Autodidakta. Carlos Bizcarrondo margolariaren ama. 1937an Argentinako Errepublikan finkatu zen, 1945ean itzuli eta Bilbon eta Donostian finkatu zuen bizilekua. Bere lehen erakusketa 1942an izan zen (Buenos Aires), bere pintura «surrealismo esoterikoa» bezala kalifikatuz. Euskal motibo asko margotu ditu, eta kritikak eta margolanen erosleek oso arrakasta ona izan dute. Erakusketa hauetan parte hartu zuen: Bat-bateko eta Irudimenezko Pintura Lehiaketa (Buenos Aires, 1942); Udal Arte Aretoak (Buenos Aires, 1943); Donostia, 1947; I. Hispanoamerikako Arte Bienala (Madril, 1951); II. Hispanoamerikako Arte Bienala (Habana, Kuba, 1954); Donostia, 1962, 1955 Sariak lortu zituen: Buenos Airesko Udalaren Bigarren Saria (1942); Gipuzkoako Ateneoaren Saria (1954); Donostiako Gabonetako Lehiaketan Ohorezko Saria (1955); Bakearen Espainiako Enbaxadan Marrazketa Saria (Argentinako Errepublika), eta Donostiako Gabonetako Lehiaketan Bigarren Saria (1960). Lan aipagarrienak: Hirukotea, Siesta, Figura, Botijo eta arrainak, Ukipen-masa, Masa espazialak, Muga-puntua, Konposizioa, Pitxerra eta Bodegoia, eta askotariko abstraktuak. Parisko Arte Modernoko Museoan, Madrilen Arte Garaikideko Museoan, Bilbon Arte Modernoko Museoan eta Donostiako San Telmon erakutsi zituen lanak. Bere estiloa bi etapatan bana daiteke. Lehenengoan, argi zorrotadetan harrapatutako homunkulu espezieak ikus daitezke. Espainiara itzultzean, aldatu egiten da, berak dioen bezala: «Nire pintura formaz eta edukiz aldatzen da funtsean. Beti poetizaturik, bizitu egiten da, eta formatu handiak sortzen dira: espresionismo bortitza, materia lodia, kolore motela, konposizio itxiagoa eta marrazketa garrantzitsuagoa. 1962tik 1966ra bitartean, sorkuntza-krisi sakona izan nuen: pintura plastikoen eta hondar itsatsien erabilera alde batera utzi nuen, oliora itzuli nintzen eta konposizio sinplifikatuagoak egin nituen, eta nire lehen lanen zeinu esoteriko bera izan zuten berriro ere, nahiz eta lanbidean 30 urte eman zituzten baliabide plastikoekin. Nire pinturaren etapa honetan, gaur egungoan, kolorea, forma, poesia eta abar baliabide teknikoak besterik ez direla uste dut, nire kasuan, espetxeko irteera, ihesbide, arrakala edo zulotxo bat lortzeko, hortik harago joan gaitezen. Nire intuizioa islatzeko darabildan grina patetikoa ia oharkabean pasatzen da gaztetasuna eta sexua bizitza-ideal gisa inposatu dituen gizarte honetan, non gusturik txarrenekoa baita adinaz hitz egitea, eta zer esanik ez heriotzaz». Gabriel Celaya poetak hau zioen artistari buruz 1949an: «Ez naiz nor koadro hauek ikuspuntu tekniko batetik epaitzeko. Baina zalantzarik gabe, Maria Paz Jimenezek ondo baino hobeto daki nondik nora dabilen, ezta lego batentzat ere. Haren umekeriak, haren gehiegikeria estilistikoak eta baita haren teknika sinplista ere ezin hobeto deliberatuak dira. Bere pinturarekin Paradisuan sartzen gara berriro, gauza sinpleak, kolore primarioak eta bolumen nabariak birjintasun ukigabez eskaintzen zaizkigu. Elementalak bat-batean zoragarria dirudi: primitiboa, fantastikoa. Zuzenena eta, aldi berean, liluragarriena eta miragarriena den horretan mundua berriro deskubrituko bagenu bezala da. Teknikaren gainetik edo azpitik, besterik gabe ikusten, ukitzen eta dastatzen dugun mundu hurbilaren errealitate gain-errealarekin harremanik ez duen hautemate poetiko bat dago hemen. Maria Paz Jimenezek aingerua duelako. Badu xarma, xarma esatean zerbait benetan magikoa ulertzen badugu, hitzaren zentzu pristinoaren arabera, eta badu aingerua, Aingerua bera, baldin eta benetako sortzailearen presentzia transfiguratzaile hori ulertzen badugu, egiazko artearen kid azalezina dena. Gauzak paradisuz ikusarazteko boterea, gure aurrean lehen aldiz sortuko balira bezala». Bere bizitzako azken etapek, 1975eko martxoan itzali zenak, zeregin oso fin eta delikatua erakutsi zuten, xehetasun ñimiñoetan begirada atsegina, izaera kosmikoak hartzera iritsiko den zimur bat bezala.
Ainhoa AROZAMENA AYALA.
Ainhoa AROZAMENA AYALA.