1950eko urtarrilaren 9an Donostian jaiotako margolari gipuzkoarra.
Nerabezarotik hasten da, modu autodidaktan, Donostiako Elkarte Artistikora joanez. Gero Bartzelonara (1969) joan zen grabatua ikastera eta Parisera burdinazko eta harrizko eskultura lantzera. Izaera introspektiboa eta ikastuna du, eta 1970etik aurrera Alkizako baserrian bizi da. Naturaren eta euskal landa-munduaren ikuspegi artistikoa lantzen du, alderdi abstraktu eta primitiboenetan: airea, sua, tantak, belarra, lurra, adarrak, sustraiak. Ikuspegi lurtar baten premiazko bilaketa ikusten zaio, gaztaro garaikidearen zati bat ez ezik, Euskal Herri osoaren zati garrantzitsu bat ere faltan botatzen duena. Paisaia eta erretratu familiarretatik multzo bateko elementu abstraktuak margotzeko urratsa izango da Goenagaren itzulpen artistikoa. Argazkigintzan ere ikerketa hasi zen. 1972an bere Hitzalak (Sombras) saila ezagutzera eman zuen eta Euskal Pinturaren Sari Nagusia lortu zuen. Bere borondatezko isolamendu egoerak ez dio eragozten Donostia, Durango, Azpeitia, Ataun eta Tolosan erakusketak egitea. 1974an Belarrak, Hari matazak eta Sustraiak (Hierbas, hari txirikordak eta sustraiak) pintura eta argazki serieak ikusi genituen. Bilbon jarri du erakusketa. Hurrengo urtean Venezia eta Iruña bisitatuko ditu, Urruzolazpin bizi eta Sorgin Kontuak (Cuentos de Brujas) seriea ezagutzera emanez. Adanen Jren poema amaigabea ilustratzen du. M. Zulaika (Zarautz, 1975). Urte horietatik aurrera, zentzumenen mundu berri batekiko erakarpena ikus daiteke: popa, musika, kolore biziak. Bere irudiak neofiguratibismo baten barruan distortsionatzen dira, non groteskoa, magikoa, rictusa, begirada ankerra, jakintzaren emaitza den lerroen ausardia sumatzen den. Urtero egiten ditu erakusketak areto onenetan: Txantxangorri (1976), Tolosako CLP (1977), Bilboko Arte Ederrak (1978), Donostiako San Telmo (1979), Donostiako CAP (1982). Kortadik hau dio 1982ko abenduaren 26ko Deian:
"Bere aitona-amonen eta senideen lehen erretratuetatik hasi, sustraien, lianen, gurutzatuen, txorien sailetatik pasa, eta pertsonaia antropomorfoak, kaputxadunak, izaki androginoak eta gauezko emakumeak ikertzeraino, artista honek etengabeko kezka du lurpeko istorioen bilaketan, sustrai sakoneko istorio txikietan".
Juan Luis Goenaga artista Alkizan bizi da duela hamarkada batzuetatik, eta 1970etik aurrera argazki-lan zabala garatu zuen Ernio ondoan. Handik gutxira, lan hori utzi eta pinturari ekin zion buru-belarri. Argazki-lanek bat egin zuten "super 8" formatuko filmekin, eta urte horretan bertan Antxieta Kultur Etxean erakutsi ziren, baita Zarauzko (Gipuzkoa) Photomuseumean 1998an egindako lanaren aukeraketa bat ere. Baina bere argazkigintza lan asko, gaur egun, oraindik ere ikuslearentzat argitaragabea da.
Bere ekarpenik eta baloraziorik handiena da paisaia modu intimoan ulertzen duela, naturan erabat integratuta, eta data apur bat geroagokoak izan arren, Europako "land art"-aren esparruan egindako esku-hartzeei heltzen diela, amerikarrarenak baino gehiago, Richard Long (Bristol, 1945) artista britainiarraren obren erreferentzia argiekin, batez ere bere A line made by walking (in caminando) edo Pystones. Horrela, bere barne-multzoa ikus dezakegu txotxekin, ibilbideekin, erromatar galtzadekin, tranpekin, paisaian egindako esku-hartzeekin. Lianen seriea, buruxkena, sokena eta kukurutxoena erabiliko ditu gero pinturara eramateko.
Beste kointzidentzia artistiko batzuk ere aurki ditzakegu Miarritzen jaio eta 1990ean Parisen hil zen Gina Pane italiar jatorriko artistarekin, batez ere 1968ko Pierres déplacées telesailarekin, 1970eko Continuation d'un chemin de bois eta 1968ko Terre protectée. Artista honen beste esperimentazio batzuk, argazkigintzaren arlo artistiko honetan, kristal baten gainean jarritako paper begetalarekin egingo dira.