Uztapide.
Izen handiko bertsolari gipuzkoarra, 1909ko maiatzaren 10ean Endoiako (Zestoa) Uztapide baserrian jaioa eta 1983ko ekainaren 8an zendua.
Hamahiru urterekin, gurasoek Zurbanora eraman zuten, Araban, gaztelania ikas zezan. Hamalau urte zituenean, mendiarekin eta baserriarekin lotutako lanbide guztiak probatu zituen: artzaina, karobigilea, ikazkina, egurgilea... Donostiako garagardo-fabrika batean hasi zen lanean. Sei-zazpi urterekin buruz ikasi eta bertso-paperak (bertso idatzien orri hegalariak) errezitatzen zituen. Bere lehen lagunak Zubeltzu, Kortatxo, Zepai eta beste batzuk izan ziren, eta Lasturko plaza izan zen bere lehen jendaurreko emanaldiaren eszenatokia 1935eko jaietan. 1936an, Bertsolari Txapelketa Nagusian parte hartu zuen, "Gudua 1936" izenekoan, eta bigarren geratu zen Txirritaren atzetik. Gerra ostean eta gerraostean egin zirenetan parte hartu zuen berriro. Lehenengoan 1960an txapeldunorde geratu zen berriro, oraingoan Basarriren atzetik, eta hurrengo hiru edizioetan txapeldun geratu zen (1962, 1965 eta 1967). Txapelketa probintziala (Gipuzkoako txapelketa) ere irabazi zuen 1959an.
Bertsolaritza inprobisatuaren gailurretako bat, Espainiako gerra zibilaren ondoren, Euskal Herriko herri guztietako festetan ibili zen, lehenik Zepairekin eta batez ere, geroago, Basarrirekin, biek bertsolaritza tradizional bat garatuz, bisitatzen zuten herriaren eguneroko gorabeheretan inspiratua. 1952an ezkondu eta Oiartzungo Langanzerrene baserrian finkatu zen.
Auspoa bildumaren 42. aleak Noizbait (Edit. Auspoa liburutegia, 1964. Auspoa 42).
Bere estiloari buruz idatzi du Xabier Amurizak Bertsoen Mundua CD-Romean (Argit. Elhuyar, 1997):
"Uztapideren bertsoak arrazoiketa argikoak eta hizkuntza garbikoak ziren. Eta burutazio zoragarriak izan zituen, bai bertsotan, bai berriketan. Behatzaile zorrotza zen, milaka xehetasun biltzen eta gordetzen zituen noranahi zihoala ere, eta bertute berezi bat zuen, edozein egoeratara egokitzearena; bere garaikoekin bezain ongi moldatzen zen gazteenekin, eta horrek gailurrean egotera eraman zuen, bere osasuna zela eta erretiratu behar izan zuen arte. Zaila litzateke XX. mendean Uztapide baino bertsolari maiteago bat aurkitzea. Inori ez diozu hitz txarrik entzungo, eta bai, ordea, bere ontasunak eta berarekin gozatu zutena kontatzen duten miresleak" (Egilearen itzulpena).
Omenaldi ugari jaso zituen. 1968ko urtarrilaren 19an Kultur eta Turismo Ekintzetxeak (KTE) Donostian Astoria antzokian 1968ko urtarrilaren 19an egindako lehen "Bertsolari Eguna" izan zen, Bertsolariaren Eguna, eta data horretatik aurrera urterik urte ospatuko zen, bertsolari esanguratsuenak omenduz.
1972ko apirilaren 30ean Donostiako Atano III.a pilotalekuan Argia aldizkariaren aldeko jaialdi baten barruan kantatzen ari zela mutu geratu zen, ahotsik gabe emanaldiaren erdian. Jendaurrean kantatu zuen azken aldia izan zen, hortik aurrera bere memoria bertsolariak idazteari ekingo zion. Lengo egunak gogoan izenburupean bi liburuki (Edit. Auspoa liburutegia, 1975) bere ibilerak eta bertso inprobisatuak eta Sasoia joan da gero liburua (Edit. Auspoa liburutegia, 1976) gehiago bertso idatzien alorrean. Hauek osatzen dituzte, hil ondoren bildutakoak eta Uztapide berriz plazara izenburupean bi liburukitan argitaratutakoak (Edit. Auspoa liburutegia - Sendoa, 2001).