Areilzak izaera irekia zuen, asko ikasia eta eleaniztuna zen. Interes intelektual zabalak zituen eta bere jarrera laurogeita hemezortziko belaunaldiaren altzoan koka zitekeen (1898 inguruan Espainian sortutako mugimendu intelektuala).
Bere garaiko auzi kultural eta sozialek kezkatzen zuten eta bere independentzia eta askatasun intelektuala mantentzen zituen beti. Hala, 1923an, Primo de Riveraren diktadura aldarrikatu zenean, uko egin zion Portugaleteko alkate izateari.
Maezturen arabera haren hitza "aintzat hartzen zen, ez medikuntzaren esparruan soilik, baita negoziotan eta politikagintzan ere". Burutsua eta garratza ere bai, bere ingurunearen ikusle argia zen: "Haurrak dotore janztearen eta hauteskundeetan dirua xahutzearen luxua dira Bilbon barne-hustutzeko erabiltzen den era".
Haren seme Jose Maria de Areilzak 1964an argitaratu zuen epistola-liburua (Arturo liburu-dendaren argitalpenak, Bilbo) lekukotza bikaina da Areilza eta bere garaiko Bilbo ezagutzeko. Bertan Jimenez Ilundain eta Telesforo de Aranzadirekin trukatu zituen gutunak jasotzen dira; azkenaren gutunak Justo Garatek gorde zituen.
Nazioartean ezaguna bazen ere ez zen Bilbotik mugitu eta hiri horretan gauzatu zituen medikuntza eta osasun arloko aurrerapenak, garaiko gizartearen aldeko lanean. Hil ondoren Salaberriak zera esan zuen Areilza gogoan zuela "hiriko jainko zorrotzen alde eman zuen bizitza".