Uruguaira emigratutako euskal nortasuna. Itsasondon (Gipuzkoa) jaio zen, 1837ko azaroaren 26an, eta Montevideon hil zen, 1916ko azaroaren 13an.
Hamabi urte besterik ez zituela hasi zen bere jaioterrian bizargin ikastun gisa, eta gero Donostiara igaro zen 16 urterekin. Bi urte geroago Zalduondon (Araba) bizargin aritu zen. 1858ko otsailean Gaztelan lan egin zuen Norteko Trenbideen konpainian, eta urte bereko abenduan Uruguairantz itsasoratu zen Mariscal Exelmena itsasontzian.
Montevideon (Uruguai) bizargin lanak egiten ditu. Hiri honetan kirurgia ikasketak hasi zituen Karitateko Ospitalean, Flebotomo titulua lortuz (1860ko maiatzaren 2a). Bere diploma lortuta, Mercedes hirian kokatzen da, non ile-apaintzaile, bizargin eta zirujau txiki bezala lan egiten duen. Bertan, Rivas Rodriguez doktorearen zuzendaritzapean, anatomia, fisiologia eta patologia ikasketak egiten jarraituko zuen.
1868 inguruan, kolera epidemia bati aurre egin behar izan zion berriro. Gertakizun horren aurrean, Las Higueras landa-establezimenduaren jabea izanik, bere etxea ospitale bihurtu zuen, 77 pazienteri ostatu emanez, eta horietatik 66 salbatu zituen. Bere emazte eta seme Hermenegildoren kutsatzeak hain arrakasta nabarmena goibelduko luke. Azken hori gaixotasunaren ondorioz hilko litzateke. Izurriteak iraun zuen bitartean, bere etxea ospitale bihurtu zutelako, Aramendi familiak Jose Maria Iparragirre bardoaren etxean hartu zuen ostatu, familiaren lagun mina.
1880an Montevideoko Laurak Bat Elkarteko Zuzendaritza Batzordea osatu zuen, 1876ko abenduan sortua, eta munduko lehen euskal etxea bilakatu zen. Erakunde honetan, 1880ko irailaren 1etik aurrera idazkari nagusi izatera pasa zen. Kargu berriaren atentzioaz gain, Laurak Bat, lehenengo eta El Euskaro gero izeneko Elkarteko egunkariaren kolaboratzaile izan zen urte luzez. Bere artikuluetan, abertzaletasunez beterik eta falta zen lurrarekiko damuz beterik, bere sentimendu euskarianoaren testigantzarik leialena utzi zuen.
Euskal Herriko Etxeratze Kutxaren defendatzaile sutsua izan zen, Laurak Bat-en baitan jaiotako erakundea berau, emigrazio agenteek agindutako oparotasuna Amerikako lurretan aurkitu ez zuten emigranteak, pobretuak eta gaixoak, beren sorterrira itzultzeaz arduratzen zena. Emigrazioaren defendatzaile sutsua izan zen.
Elkarte hau desagertuta, Montevideoko Euskal Erria Euskal Etxean aurkituko dugu (1912an sortua). Erakunde berri horretan, Zuzendaritza Batzordeaz gain, eskualdeko bi azpibatzorde izan zituen, bata Cerro auzoan eta bestea La Union auzoan, eta azken horretatik aktiboki parte hartu zuen, bere bizilekua Montevideoko auzo horren eta Mariscalako nekazaritza eta abeltzaintzako establezimenduaren artean txandakatuz.
Evaristo Bozas Urrutiak 1912ko abenduan Euskal Erria egunkarian argitaratutako eta 1916ko azaroan Buenos Airesko La Baskonian berrinprimatutako Apunte biografikoa eskaini dio.
Azken orduan egin zitzaizkion omenaldiak zirela eta, Ohorezko Batzordea eratu zen, eta Arturo Campion izan zen haren ohorezko presidentea. Eman zitzaizkion omenaldien artean, Hileta-Koroa bat editatu zen eta oroigarri plaka bat egin zen, bere hilobian jarri zena, biak herri-harpidetzak finantzatuak.