José Andrés Alvaro Ocáriz Donostian 1962ko uztailaren 25ean jaiotako kultur hezitzaile, idazle eta dibulgatzailea da.
Filologia Hispanikoan lizentziaduna eta Frantses Filologiako espezialitateko irakasle-ikasketak dituena, hogeita bost urtez Aragoi, Katalunia, Nafarroa eta Euskal Herriko hainbat ikastetxe eta institututan aritu da. Nafarroako Gobernuko Hezkuntza eta Kultura Sailean aritu zen eta Nafarroako Euskararen Kontseiluko kide izan zen.
Desiré ediciones argitalpen-zigiluaren sortzailea eta Literatura eta Gizartea Kultur Elkarteko zuzendaria da, eta hemezortzi liburu idatzi ditu: Celaya, funtsezkoa (2011); Antonio Tovar, bakearen hizkuntza aurkitu zuen filologoa (2012); Luis Mariano, ehun urte, cent (2014); El Gran Capitán (2015); Sebastián Iradier. Zure leihora uso bat iristen bada (2016); El Madrid de Blas de Otero (2016); La flecha que me asignó Cupido (2017); Francisco Navarro Villosladaren kontakizun nafarrak (2018); Trafalgar-en edizio kritiko bat (2018); Yo, el conde de Aranda (2019); Vasco Núñez de Balboa, ozeano bat aurkitu zuen espainiarra (2019); Tarás Shevchenko, la voz de la Ucrania libre (2019); Lau idazle, lau emakume 2020ko begiradak. Goresmen historikoa (2020); Milagroren gerezia gastronomian (2020); Lesya Ukrainka, Ukrainaren arima (2020); Diego de León, Belaskoaingo kondea: azken erromantikoa (2021); Ramón de Campoamor, poeta eta politikaria (2021).
Orain arte, berrehun eta berrogeita hamar bat hitzaldi eta errezitaldi poetiko eskaini ditu, bai Espainian bai nazioartean. Halaber, literatura sarietan epaimahaikide izan da eta komunikabide eta aldizkarietan artikulugile gisa parte hartu du.