José Andrés Alvaro Ocáriz Donostian jaio zen 1962ko uztailaren 25ean. Kultur hezitzaile, idazle eta dibulgatzailea da.
Filologia Hispanikoan lizentziaduna eta Frantses Filologiako espezialitateko irakasle-ikasketak dituena, hogeita bost urtez Aragoi, Katalunia, Nafarroa eta Euskal Herriko hainbat ikastetxe eta institututan aritu da. Nafarroako Gobernuko Hezkuntza eta Kultura Sailean aritu zen eta Nafarroako Euskararen Kontseiluko kide izan zen.
Desiree ediciones argitalpen-zigiluaren sortzailea eta Literatura eta Gizartea Kultur Elkartearen zuzendaria da, eta hemezortzi liburu idatzi ditu: Celaya, esencial (2011); Antonio Tovar, el filólogo que encontró el idioma de la paz (2012); Luis Mariano, cien años, cent ans (2014); El Gran Capitán (2015); Sebastián Iradier. Si a tu ventana llega una paloma (2016); El Madrid de Blas de Otero (2016); La flecha que me asignó Cupido (2017); Los relatos navarros de Francisco Navarro Villoslada (2018); una edición crítica de Trafalgar (2018); Yo, el conde de Aranda (2019); Vasco Núñez de Balboa, el español que descubrió un océano (2019); Tarás Shevchenko, la voz de la Ucrania libre (2019); Cuatro escritoras, cuatro miradas de mujer (2020); Churruca. Elogio histórico (2020)); La cereza de Milagro en la gastronomía (2020); Lesya Ukrainka, el alma de Ucrania (2020); Diego de León, conde de Belascoain: el último romántico (2021); Ramón de Campoamor, poeta y político (2021).
Orain arte, berrehun eta berrogeita hamar bat hitzaldi eta errezitaldi poetiko eskaini ditu, bai Espainian bai nazioartean. Halaber, literatura sarietan epaimahaikide izan da eta komunikabide eta aldizkarietan artikulugile gisa parte hartu du.