Konpositorea. Astigarragan jaio zen, Gipuzkoan, 1893ko ekainaren 5ean. 1970eko abenduaren 7an hil zen Sevillan.
De Domingo San Sebastianek, bere jaioterriko organo-jotzaileak, lehen musika-irakaspenak jaso zituen. Ondoren, Eduardo Mocoroa, Beltran Pagola eta Aita Otaño etorri ziren, azken honekin Comillasko Apaizgaitegi Pontifikalean, eta Almandozek organoa sakatu zuen. 1918ko irailean apaiztu zen. 1920an Gipuzkoako Diputazioaren beka eskuratu zuen, eta Parisen Eugenio Coolsekin osatu zituen konposizioa eta orkestrazioa. 1919ko martxoan, Ourenseko katedraleko kapera-irakasle izateko oposizioa egin zuen, eta plaza lortu zuen. Urte bereko ekainean, Sevillako katedraleko lehen organo-jotzaile kargua betetzeko oposizioetan parte hartu zuen, 1959ko uztailera arte erretiroa hartu zuen arte, eta gauza bera egin zuen Capillako Kalonje Maisuak ere. Sevillako Kontserbatorioko kontrapuntu eta ihesaldiko irakasle izendatua, 1934ko ekaineko klaustroan sartu zen. 1934an Eduardo Torres maisua ordezkatu zuen Sevillako ABC egunkariko musika kritikan.
Almandozek konposizio erlijioso ugari idatzi zituen, eta horietan inpresionismorantz doan estilo aurreratu bat dago; merezi du bere Te Deum bikaina aipatzea, hiru ahotsetara, eta ezagunak dira hainbat motete Txit Santuari, Andre Maria Santuari eta Venid gabon-kantari, artzaintxoak, ahots bakarrera. Bere musika profanoak euskal folklorean sustraitu du; adibide da bere Inprobisazioa, pianorako, Juan Crisóstomo de Arriagaren Oroimenari Omenaldi pianistikoa egiteko konposatu zuena; pieza hau Din, dan, boleran euskal kantuari buruz idatzita dago; aurretik sarrera labur bat dago, girotzen eta prestatzen duena; erdiko zatiak La bemol, Mi bemmitemeradas lanaren tonalitateak biltzen ditu. Oso interpretatuak dira haren koruak: Ituna ay, la, le, lo, Pueri hebreorum, Urrundik eta Goizian on.