Azkoitiko zalduna, 1722an jaioa. 1762an hil zen.
Bera izan zen, Peñafloridako kondearekin batera, Euskalerriaren Adiskideen Elkartearen sorrera prestatu zutenetako bat. Heriotza goiztiarra zela eta, ezin izan zuen Elkartearen egoitzara joan. Atzerrian bizi izan zen, eta, han, garai batean ulertzen zen bezala, gizartearen aurrerapenaz kezkatzen ziren pertsona ospetsuenekin harremanetan jartzeko aukera izan zuen. Jean Jacques Rousseauren adiskide egin zen, eta laguntza ekonomikoa eman zion une latzetan.
Rousseauk egin zion azalpen apologetikoari esker, bere izena betikotu egin da. Semblanza hori, bere Aitorkizunetan argitaratua, Manterolak itzulita ikus daiteke Euskal-Erria aldizkarian, 1881, 117-120. "Talentu eta bertute guztietarako jaio nintzen eta Italiari buelta eman berri nion, arte ederren gustua hartzeko", esan digu Altunaz. Rousseauk berak aholkatuta, Parisen igaro zuen gau bat zientziak lantzeko. Altunaren izaeraz ari dela, gizon arraroa zela ere badio; ez zituela nazio grina bortitz komun horiek Espainian: mendekuaren ideiak ezin zuela bere izpirituan desioak bere bihotzean baino leku gehiago aurkitu; harroegia zela mendekatia izateko, eta askotan entzuna ziola, odol hotz handiz, hilkor bakar batek ere ezin ziola bere arimari minik egin. Gaineratzen du, maitekorra izan gabe ere galaia zela, emakumeekin izaki politekin bezala jolasten zela, lagunen maitaleekin jolasean zebilela, baina inoiz ez zuela jakin berak bat ere zuenik, ezta edukitzeko desirarik txikiena ere, eta bere bihotza irensten zuten bertutearen sugarrek ez ziotela inoiz utzi bere zentzumenetan su hura ernatzen.
Erreferentziak:
- Rousseau, J. J.: Confessions Paris, 1826, 1.124.