Azpeitiko (Gipuzkoa) Urrestilla auzoan 1963ko irailaren 17an jaiotako euskarazko idazlea.
Kazetaritzan lizentziatua. Iritzi kazetaritzan eta elkarrizketa eta erreportajeetan asko ibilitakoa da. Kazetaritzako Ricardo Arregi Saria irabazi zuen 1992an eta 1993an erreportaje sailean, eta 2000ko eta 2001eko abuztuetan eguneroko iritzi artikulu bat argitaratu du Euskaldunon Egunkaria egunkarian.
1984an, literaturatik eta prentsan noizbehinkako kolaborazioetatik bizitzea erabaki zuen. 1985ean argitaratu zituen bere lehen bi liburuak, oihartzun eta onarpen handia izan zutenak: batetik, bere lehen eleberria (Kcappo. Tempo di tremolo, Erein), eta, bestetik, Euskal Kantagintza Berriaren historia bat (Euskal kantagintza berria, Erein), non lehen aldiz Ez Dok Amairu taldearen hausturaren xehetasunak ematen ziren. Urrestillako elizako organista izan da, eta beste hainbat instrumentu menperatzen ditu, horien artean gaita, Galizian egindako egonaldi ugarien ondorioz.
Hurrengo paragrafoetan Marijose Olaziregi irakasleak (Euskal Literaturaren Historia, UNED, 2000) Aristiren lanari buruz egin duen azterketa laburbilduz, esan daiteke Irene, tempo di adagio (Erein, 1987) eta Krisalida (Erein, 1990) lanekin osatu zen trilogia bateko lehen nobela zela Kcappo. "Aristiren trilogiak, XX. mendeko 80ko hamarkadako panorama narratiboan, istorioak kontatu nahi izateko bokazio originala berreskuratu zuen. Esperimentalismo orotatik ihes egiten duten eleberriak dira, eta, estilo fresko eta sinple baten bidez, generoaren dimentsio epikoa berreskuratzen dute", idatzi du Marijose Olaziregik. Ikerlari honen arabera, eleberriek genero beltzaren eragina dute, bereziki Chandlerrena eta errealismo zikin iparramerikarrarena, eta "neorrealismo beltz" baten barruan sar litezke. Irakurriena "eta lortuena, Olaziregiren arabera, Kcappo izan zen. Indarkeria eta sexua nagusi diren baserri mundua aurkeztu du Aristik. Trilogiaren azken lanean, Krisalida izenekoan, errealismo fantastikoko elementuak sartzen dira, hala nola hitz egiten duten animaliak.
Urregilearen orduak eleberria 1998an argitaratu zuen Erein etxeak, eta aurrekoetatik oso urrun dago. Bi tabernatara joaten diren hainbat pertsonaiaren istorioen mosaikoa aurkezten du. Fermin eta Laura, bi tabernariak, dira pertsonaia horien biografien gordailuzainak. Kritikaren Saria irabazi zuen lanak.
1999an, herri askotan eskaini zuen Aristik Tribuaren hitz galduak (Tribuaren hitz galduak) hitz eta musika ikuskizuna, Mikel Markez gitarra jotzailearekin batera. Disko eran kaleratu zuten sorkuntza. Hurrengo urtean, Venezuelako lurretan egindako bidaia baten kronika argitaratu zuen, Markez abeslariarekin batera. Venezuela, iraultza isilaren hitzak (Txalaparta) izenburua hartu zuen, eta Hugo Chavez presidentearen kudeaketa aztertzen zuen, azkenean balantze nahiko onarekin. Garai ezberdinetan Venezuelara erbesteratutako euskaldunen testigantzak ere erakusten zituen liburuak. 2000. urtean ere, Nire Uztapide (Bertsolaria) argitaratu zuen, Uztapide bertsolariaren biografia heterodoxoa, bertsolariak bere autobiografian isilarazitakoa erakusteko asmoa zuena.
Aristik poesia ere landu du: Iraileko gutun eta poemak (Elkar, 1989, ipuinak ere biltzen zituen liburua), Castletown (Erein, 1996) eta Oherako hitzak (Erein, 1998). 2001ean, XX. mendeko poesia kaierak (Susa) bildumaren barruan, bere poesiaren antologia bat argitaratu zen, Koldo Izagirreren hitzaurrearekin, eta honela idatzi zuen: "Aristiren poesian garrantzitsuena pertsonaien ekintza, ibilerak eta iritziak dira. (...) Haren poemek gidoiak dirudite, ipuin txikiak, film laburrak balira bezala irakurtzen ditugu. Zergatik poema hauetako batzuk poesia eta nó prosa diren, teknikoki zehazten zaila den zerbait da, baina adierazteko oso erraza: egileak badaki liluratzen, magia dauka". Helduentzako hainbat ipuin libururen egilea da Aristi, eta horietako bat (Auto-stopeko ipuinak, Erein, 1994) gaztelaniara itzuli eta Hiru etxeak argitaratu zuen 1997an, Txosten informalak izenburuarekin. Kazetaritza lanak biltzen dituen liburu bat ere badu (Bezperan izannituenak, Elkar, 1989), baita umeentzako hainbat ipuin ere, hala nola: Martinellok ez du kukurik entzuten (Erein, 1985), Hamasei paisa eta paralitiko bat (Erein, 1988), Azken lamiaren bila (Erein, 1991) eta Benetako lagunen aterbea (Ibaizabal, 1998).
Mutikoentzako liburuetan, Aristik normalean nño-koadrila bat jartzen du protagonista nagusi gisa. Xabier Etxaniz eta Marijose Olaziregiren arabera (Euskarazko Haur eta Gazte Literatura Idazleak, Eusko Jaurlaritza, 1998), haur literaturako testu horiek "biziak, atseginak, narrazio entretenigarriak eta, askotan, arin irakurtzen diren dibertigarriak dira".