Margolari gipuzkoarra, 1916ko abenduaren 25ean Donostian jaioa.
Bokazio goiztiarra du, eta marrazteko gaitasun handia. Arte grafikoetara bideratu zuen bere ibilbidea. 36-39ko gerrak jarduera guztiak bertan behera uztera behartu zuen, eta 1976ra arte ez zuen erakutsi. Urte hartan, berriz agertu zen jendaurrean, 30 urtez erakutsi gabe egon ondoren (lehenago, 1948an egin zuen azken erakusketa). Bere lanen artean, honako hauek nabarmentzen dira: Donostiako aldiriak, Sutea mendian, Udazkena Artikutzan, Olatuak harrituta, Sutondoan, Mozkorra, Santa Katalina zubia, etab. 1951n, Artearen I. Bienal Hispanoamerikarrean parte hartu zuen. 1978an Donostian erakutsi zuen.
Mayor Lizarbek (Bilbo, 1978) honela ikusten du:
"Artista oso anitza da Rodríguez Catalán, (...). Ez da gai horretan edo horretan aditua, bere akuareletan motibo guztiak antzematen dira, irudia alde batera utzi gabe, bere koadroetako askok gaiaren parte diren irudiak baitituzte, bertan murgilduta daude. Bere lana benetan iradokitzailea da, askotarikoa, "atsegina". Pintoreak errealitatea jasotzeaz gain, "fantasia hutseko errealitatea" jaso nahi du, "soiltasunik handienarekin egindakoa".
Iñaki Moreno Ruiz de Egino, (Bilbo, 1978):
"Bere artearen funtsezko oinarria marrazketa da, eta haren bidez marrazteak ez du esan nahi ingeradak erreproduzitzea besterik gabe; izan ere, planoa, modelatzea eta adierazpena eratzen ditu. Ez dugu engainatu behar marrazkiaren nagusitasun moduko horrek, haren lana ere kolorearen norabidean mugitzen baita. Kolorea ulertzeko moduak, sentitzeko moduak, oso gutxitan eramaten du tonu distiratsu eta harmonia gorenera. Tonu dardarkariak, tonu txikiagoak esango genuke: grisak, nabarrak, urdinak, berdeak eta arrosak intimitaterako joera dute. Gama sotilak, non sakonera sentiarazten baita, beti, diskrezio handiz bere oharpen plastikoan, non formak eta koloreak, ukimenezko eta ikusmenezko balioek harmonikoki bat egiten duten entitate bakar eta bakar batean".
Iñaki Moreno Ruiz de Egino:
"Bere akuareletan, atmosfera eta argia modu adierazkorrean erabiltzen ditu, pintzelkada epelduz, lan ederrak sortuz, beharrezkoa ez dena ezabatzearen emaitza. Iheskorra iraunkor bihurtzen den atmosferak, inpresioa estudioa den tokiak, denborak ihes egingo balu eta borondateak eutsiko balio bezala. Atmosfera hartzeko duen zentzuak argiaren bat-bateko mugimenduak atxikitzera darama, espazioan eta denboran irauten dutenak, une laburrak, ia esango genuke, keinuak".