Musikari gipuzkoarra. Lezon (Gipuzkoa) jaio zen 1901eko irailaren 12an. Donostian hil zen, 1989an.
Bere etxeko giroak, bere herriko elizak, organoak, txikitatik Parrokiako Abesbatzako kide izateak, bere musika-bokazioa, xurgatzailea, erabatekoa, bakarra, lagundu zuten. Lehen musika-ikasketak bere jaioterrian egin zituen, eta Arantzazuko Ikastetxe Serafikoan jarraitu zituen; gero, Donostiako Kontserbatorioan -pianoa, organoa, konposizioa, laguntza- José María Iraolarekin, Beltrán Pagolarekin eta Pablo Sorozabalekin-, eta, ondoren, Madrilekoan zabaldu zituen. Parisera joan zen, eta Charles Lebout organo-kontzertistaren lezio bereziak jaso zituen. Piano-, organo-, konposizio- eta akonpainamendu-karrerak ditu. Organoa da bere espezialitatea.
Donostiako Udaleko bekaduna izan zen, eta Madrilgo Arte Ederren Errege Akademiak pentsioduna konposizioan (1942). Madrilgo San Jeronimo el Real eta Santa Teresaren organoen inaugurazioan parte hartu du; Donostiako Katedraleko organo monumentalaren inaugurazioan; Radio Nacional bidez entzunaldiak eman ditu eta hainbat kontzertu eman ditu; organista ofiziala izan zen Frantziako Enbaxadan, Madrilen. Alas de Paz (1943) eta Diez fusiles esperan filmek Garbizuren musika eta Escuderoren orkestrazioa daramate. Gerora, 1954tik, Donostiako Kontserbatorioko organo katedra bete zuen.
Bost sari nazional irabazi ditu, sei adin txikikoak eta lau herri mailakoak. Sari nazionala (1954) Artzain Onaren Triptikoa, organorako; sari nazionala, aho batez, Mariano Urtea (1960) dela eta, Benedicta Missarekin; bi sari nazional (1964 eta 1965) poema sinfoniko-koral banarekin, Baso-Jaun eta Babiloniko, hurrenez hurren; sariak Zu ta ni abestientzat (1966); Canço de bressol (1945); Baratzeko (1945); San Vicente de la Barquera (1965); Dos canciones populares, premio nacional (1966); eta Sor-lekua (1969); azkenik, beste sari bat txisturako lan batekin, Gure erria (1965).
Garbizuren errepertorioko obra nagusia Tríptico al Buen Pastor da, 1953an idatzia eta egileak 1954an estreinatua, Donostiako Artzain Onaren organo handiaren inaugurazioan. Bere Meza ugarien artean, aipamen berezia merezi du Herriko Mezak (Ezkila, 1965) eta, garrantzizko eta esanguratsutasunagatik, bere Gure Meza (Euskal Meza), 1967, Solistas, Coro, Organo, Banda de Txistus, Tamboril, Atabaca, Caja, Acordeón, Txalaparta, Alboka eta Eskila diskoen grabaketa Maisu Gorostiarekin. Kritikaren arabera, euskal instrumentu tipikoen parte-hartzearekin egindako meza folklorikorik onena da, betiere oso maila eta duintasun handiaren barruan.
Tomas Garbizu da -dio A. Goiztiarra- arrazako konpositorea, intuitiboa eta atzaparra duena. Bere musikak arreta deitzen du, batez ere, animatzen duen emozioagatik, harmonia sakon eta originalagatik, bere lengoaia artistiko beti inspiratuagatik, goxoagatik, biziagatik, "iratxoarekin". Garbizuri buruz ezin da esan klasikoa denik, edo erromantikoa, edo inpresionista: estilo kopuru berezia irudikatzen du; bera musikaria da, konpositorea besterik ez. Euskalduna izateagatik eta erlijiosoekin hezia izateagatik, doinu gregorianotik eta bere herriko kantu herrikoitik ateratzen du bere soinu eta inspirazio arnasa.
Tomas Garbizuren musika-ekoizpen gehiena edo Ordorica, Columbia, Belter, Cinsa, Pax eta beste argitaletxe ospetsuek diskoan editatu edo grabatutakoa da. 1971n estreinatu zuen, J. M. Arozamena, Viejas canciones donostiarras, eta 1979an estreinatu zuen, Arantzazuko musika jaialdian, Aloña pastorala.
Honako artikulu hau oraindik ez da entziklopedia honetan landu. Eusko Jaurlaritzak argitaratutako Bidegileak bilduman informazio gehiago eskura dezakezu Tomas Garbizuri buruz.
