Militante politikoa eta idazlea, Bilbon 1879ko urriaren 15ean jaioa, klase ertaineko familia oso erlijioso baten baitan. Aita, karlisten setioan Bilboren defendatzailea, zinegotzi jeltzalea izan zen 1899an. Ama karlista zen.
Meabe Luis Araquistainen ikaslea izan zen 2. hezkuntzako Institutuan. Gero pilotu izan zen urtebetez. Oso gazte sartu zen, Santiago eta Jose anaiekin batera, Arana-Goiriren jarraitzaileen artean. Honek, ideia marxistak herrialdean sartu zirelako kezkatuta, Meaberi eskatu zion gaia xehetasunez aztertzeko, marxismoari sakon aurre egin ahal izateko. Meabe, bere alderdikide Madinabeitia doktorea bezala, ideia berrien alderdi humanistaz txundituta geratu zen; kontzientzi krisi aszetiko bat igaro eta sozialismoari atxiki zitzaion:
"Ez al da egia nik egiten dudan ekintza ona, beste batzuek, jainkoek nahiz gizonek, saritzen nautenik ere ez dakidala, gutxienez kalitate hobekoa dela?... nire ustez, hori guztia eta horri buruz esango nukeena baino askoz gehiago, argi eta garbi dago. Beraz, Jainkoa existituko balitz (ezagutzen ditudan guztietatik ezberdina izan beharko luke, noski, eta hauek ezin dute inola ere izan), baina Jainkoa existituko balitz, eta eskerrak eman beharko nizkioke Harengan ez sinesteagatik, nik neuk, nire gaixoa naizenez, beste edozein ekintza on egiteko arrazoi handiagorik ez duen beste edozein ekintza on bidez.
Bada gauza bat, pentsatzera ohituta dagoenak jada sinets ez dezakeena: Jainko batek giza arazoetan eta marrazo eta inurrien arazoetan etengabe irenstea, eta irentsi ez izana gure begien aurrean zinez akats bat denez, are gehiago gerrak, krimenak eta gaitzak besterik ikusten ez ditugunez, Jainkoari egin diezaiokegun gauzarik onena, existitu arren, ez sinestea da. Harengan sinestea, era batera edo bestera, saihestu ditzakeen gaitzen errua hari egoztea da; Harengan ez sinestea, berriz, zinez barkamena eskatzea da. Labur esanda, gizakia, sinesten ez duela uste izanda ere, ateoa da funtsean, ateoa, baina zenbat eta gehiago sinetsi edo gehiago baieztatu, orduan eta gehiago ukatzen du. Sinestunak soberan egongo dira gerren kausa Jainkoa dela diotenak, batailen Jainkoa, baina ez da ateo bakar bat ere egongo halako biraorik esango duenik. Ateismoa da gizakiak Jainkoari buruz asmatu duen itxurarik itsusiena".
Beraz, Meaberen hainbeste aipatzen den "ateismoa" ez da bere fededunen behar interesatuen irudira sortutako Jainkoaren figura, hau da, "aseguru-etxe" gisa sortutako elizak, deskubritzeko zale amorratua besterik.
1902an "la lucha de clase" Bilboko astekari sozialistan kolaboratzen hasi zen. Bere hastapen nazionalistak alde batera utzi eta Eliza katolikoari uko egin zionez, sozialismoari atxikitzeaz gain, familiatik eta bere gizarte-ingurunetik baztertua izan zen, eta bere alderdikide ohiekin haserre bizian jarri zen, erlijioa eta Aberriaren ideia mertzenarioki erabiltzearen aurkako kanpaina sutsuak antolatuz. Meabe, La Lucha de Clasesen zuzendari (1903) izateaz gain, bere egile nagusia izatera iritsi zen, bere artikuluek astekariaren espazio osoaren erdia betetzen baitzuten sarritan. Baina Meabek idazle eta propagandista mailan zuen garrantzia gorabehera, sozialisten pentsamenduaz zuen ezagutza oso mugatua zen.
Sozialismoarekiko atxikimendua sentimentala izan zen batez ere; langile-klasearen miseriekiko identifikazioa zen, bizi zen munduaren balorazio afektiboa. Gorputz eta arimaz hartua zuen kausari eman zion bere burua, eta sozialismoarekiko bere konpromisoak aurrera eraman zuen, zoritxarrak, kartzelak eta erbestealdiak gorabehera. Sozialisten tesiez baliatu zen bere antiklerikalismoa eta antimilitarismo militanteak berresteko. Alderdi Sozialistaren barruan, Meabek kutsu etiko berritzailea izan zuen, eta, Perezaguaren gogoz kontra, eragin handia izan zuen Bilboko Talde Sozialistaren elementu gazteenetan. Lehen Gazteria Sozialista sortu zuen, Erandiokoa, 1903an.
Era guztietako fariseismo eta abertzaletasunaren aurkako erasoak zirela eta, kartzelan egonaldiak izan zituen, erregea, erlijioa, militarrak eta abar iraintzeko 15 prozesuren ondorioz. 1904ko uztailean erbesteratu zen, 8 urteko kartzela zigorra ezarri ostean, Frantzian bizi zelarik. Hurrengo urtean Bilbora itzuli zen, eta Eibarren egin zuen lan, Adelante astekari sozialistan kolaboratu baitzuen. Gutxi iraun zuen Eibarren, berriro erbesteratu behar izan baitzuen. Gustavo de Maezturen etxean bizi zen, Donibane Garazin, eta gero Parisera joan zen. Prentsako kolaborazioetatik eta itzulpenetatik bizi izan zen beti miserableki. Parisen Horazio, Petronio, Platon eta Dickens gaztelaniara itzultzen ditu, berandu eta gaizki ordaindua zelarik. Londresen ere bizi da, tuberkulosiak jota. Julia Iruretagoyenarekin ezkondu zen, Irungo alkate errepublikanoaren alaba, eta harekin seme bakarra izan zuen 1912an, Leon, gerra zibilean Madrilgo frontean hil beharrekoa. Bere gaixotasunak ez du erbestean hil nahi eta Bilbora itzuliko da. Handik Fuencalera, El Escorialera eta Madrilera joan zen, beti gaixotasunak eta baliabide faltak jazarrita. 1915eko azaroaren 4an hil zen.
Arakistainen hitzetan, "heriotza sokratiko baten ondorioz hil zen, azpikeriarik eta ahuleziarik gabe, itxura barregarririk gabe, umore onez, bere etorreraren kontzientzia osoarekin". Hil egin zen, "heriotzaren aurrean eta inguratzen gaituzten indar ilun guztien aurrean harrotasun sakona" erakusten zuen hilzorian zegoela idatzi zituen Apuntes zoragarriak diktatu ondoren. Garai hartako euskal margolariak ezagutu eta tratatu zituen, hala nola Arteta, Arrue eta abar, eta horietako batzuek erretratuak egin zizkioten; horietako batzuk gorde egiten dira, beste batzuk galdu diren bitartean. Idazle bikaina, antitaurino militantea, aparteko lanak utzi dizkigu, kalitate literario zein gizatiar handikoak. Euskal idazle onenetakotzat jo zuten, Unamuno eta Baroja gainditzeko gai. Erromantikoa izan zen Meabe, bulkada eskuzabaleko errebeldea eta sutsua. Bere gazte-ideala nekazaritzan aritzea izan zen, naturara zabaltzeko kontenplazioan murgiltzeko, baina justiziarekiko zuen maitasunak, giza miseriekiko zuen sentiberatasunak apostolu borrokalaria bihurtu zuten, eta ez zuen inoiz hartutako erabakia huts egin. Luis Arakistainek, Meaberen ikasleak, honela idatzi zuen:
"Meabe ez zen liburuetako gizona; naturarekiko eta gizatasunarekiko zuen maitasuna handiegia zen, eta bere arima emoziozko gaitasunetan aberatsegia zen, hura adieraziko zuten sortze-lan arrotzak behar izateko".
Eta eransten du:
"Bere bizitza osoa indarraren, duintasunaren, independentziaren eredu etengabea izan zen; nortasunarena, alegia. Nahi izango zukeen guztia izan zitekeen bere Bilbon; baina bere sentsibilitate moral eta estetikoa finegia zen hiribildu plutokratiko handiaren balio eta sinesmenekin amore emateko".
Hainbat lan idatzi ditu:
- Obrak. Arg. Meabe, 1920, Bilbo.
- Parabolak. Gazte Sozialisten Federazioa, 1925, Madril.
- Obra osoak. Errabunduaren alegiak. Arg. Leviatan, 1935, Madril.
- Hilzorian dagoen norbaiten apunteak. Espainiako Gazteria Sozialistak (Mexikoko Atala), 1963, Mexiko.
- 14 Alegiak. Krisalu, 1968, Bilbo.