Euskal jatorriko jenerala eta estadista, 1815eko urtarrilaren 19an itsasoan jaioa, hurrengo egunean Coruñan bataiatua izan zelarik. Baionan hil zen 1874ko azaroaren 17an.
Aita, don Benito Lersundi brigadierra, Donostiakoa zen eta ama, Josefa Ignacia Ormaechea andrea, Deba hirikoa, Lersundi bertako semetzat hartu zutena, bertan hazi zelako. Bere ibilbidea 1833an sortutako Txapelgorris batailoian hasi zuen militar hau, Estatu gizon gailen bat izateaz gain, Ministro Kontseiluko presidentea izan zen 38 urterekin, lau aldiz Gerra ministroa, bat Itsas Armadakoa eta bestea Estatukoa, Kubako kapitain jenerala, Alderdi Moderatuko burua, Gipuzkoako lehen diputatu nagusia 1867ko Oñatiko Batzarretatik, eta Bizkaiko interes basati eta bertakoen defendatzailea.
Lan handia egin zuen Donostiaren oparotasunaren alde, eta, Gerrako ministro zela, kaiko auzoa eraikitzeko baimena eman zuen, besteak beste, karguan bere aurretik izan zirenek proiektuari kontra egin zioten arren, horrela herritarren barrua hustea bilatuz arrantzaleen mesedetan, eta Donostiari eragiten zioten hainbat arazo garrantzitsutan esku hartu zuen udalak eskatuta. Teniente jenerala zen eta monarkiaren berrezarkuntzarako konspirazio lanen buru zegoen hil zenean. 1891ko azaroaren 16ko bilkuran, Donostiako Udalak, Foruen defentsarako eta bere herriaren hobekuntza eta ongizaterako jeneralaren adierazpenak kontuan hartuta, erabaki zuen "Lersundi Jeneralaren kalea" izena jartzea lehen "Ongintzarena" zenari, Kontxako pasealekuan hasi eta San Bartolome kalean amaitzen den kaleari.
Andre txit goren hori: Andrea María Isabel de Lersundi y Blanco del Valle andreak, Lersundiko kondesak, bere izenean eta bere arreba María de Lersundi de Moltóren izenean, eskerrak eman zizkion udalari bere aitaren memoria ohoratzeagatik, errekurtsogilearen egoitzari eman zion izenarekin. Erref. Serapio Mugica. Kubako gobernadorea izan zen 1866ko maiatzaren 30etik azaroaren 30era, eta ondoren 1867ko abenduaren 12tik 1869ko urtarrilaren 4ra. Lehen etapan, Habanako (Kuba) gotzain Martínez Sanz euskaldunarekin izan zituen liskarrak, eta bigarrenean, Hamar Urteko Kubako Gerraren lehen gertaerak izan ziren bere gobernuaren gertakaririk nabarmenenak; irlara bidali zuten bere ospe gogorragatik, 1868an lehertutako matxinadaren aurkako gerra zuzentzeko. Bere agintaldiak ez zuen oroitzapen atseginik utzi kubatarren artean.