1932ko maiatzaren 4an Donostian jaiotako margolari gipuzkoarra.
17 urterekin hasi zen estilo inpresionistako lehen lanak egiten. 1954tik 1961era, Parisen bizi da, eta Manuel Duque margolaria ezagutu du. 1958an pintura figuratiboak erakutsi zituen Donostian, eta urtebete geroago Parisen. 1961-63an Ibizan bizi da, eta eguraldiari buruzko pinturak erakutsi ditu.1963an, Haur Adierazpenari buruzko lehen tailer librea ireki zuen Donostian. 64an, Madrilgo Edurne galerian egin zuen erakusketa. 1966an, euskal eskolako "Gaur" taldearen sorreran parte hartu zuen, Euskadin zehar erakusketa ibiltari bat eginez. 1968an, zuzenean zeluloidean margotzen duen film luzea egiten hasi zen... Ere Erera Baleibu Icik Subura Arauak ..., eta urte horretan bertan Madrilen, Italian, Kanadan eta Frantzian ere aurkeztu zuen. 1973an Washingtonen, P. A Health Organization eta New Orleans-en erakutsi zituen bere lanak.. 1976an, Chez Mme. Wolf-en, Parisen, erakutsi zuen. 58-78 urteen artean, hainbat erakusketa kolektibotan parte hartu zuen Donostian, Bilbon, Gasteizen, Parisen, Italian, Kanadan, Italian eta Mexikon, 1970ean egindako Euskal Artisten Erakusketan Gipuzkoa ordezkatuz. 1981ean, Durangon, bere obraren atzera begirakoa egin zuen. Bi urte geroago, zeramikazko mural bat egin zuen Sondikako (Bizkaia) aireportuan. Zenbait saio egin ditu zinematografia esperimentalaren alorrean, hainbat zinema-jaialditan parte hartuz (Oberhausen, Londres, New York, Paris, Brusela, etab.). eta 1980an aipamen berezia jaso zuen Asolo Italia VIII. Festival sull'Arte e di Biografie d'artisti jaialdian.
1982an akzesita lortu zuen "Gure Artea"-ren edizioan; 1985ean, Koloniako erakusketa kolektibo batean eta 1986an "Arco" azokan parte hartu zuen. 1987an erakusketa kolektiboetan (Donostia, Bilbo) eta banakakoetan (Bilbo) hartu zuen parte. 1988an, "Vanguardias en Vanguardia" talde-erakusketan, 1989an, Impresiones en la alta atmosfera filma aurkeztu zuen Donostiako Zinemaldian. Bere lanen artean honako hauek nabarmentzen dira: Huella, De la tierra, Retrato mágico, Acciones, Las cuatro estaciones, Penetración, Claro en el bosque, Acción vital, Ola y, nube, Nocturno, de Mitos y de Desnudos serieak. Aipatzekoa da, halaber, artistak Madrileko Dorre Zuriak eraikinerako margotu zuen mural bikaina. Bere lanak Bilboko Arte Ederren Museoan, Arabako Probintziako Museoan, Donostiako San Telmo Museoan, Parisko Zinemateka Frantsesaren Museoan, Kutxan, Gipuzkoako Foru Aldundian, Bilboko Bankuan, Bilboko Industria Bankuan, Arrasateko Euskadiko Kutxan eta Madrilen daude.
Javier Francok (Bilbo, 1978) honela ikusten du:
"Baliteke zordun izatea Manolo Duqueren eta bere estetika pertsonalaren lanaren zenbait alderditan, eta etiketetan "nubismo" gisa itzul genezake ausarki; Sistiagak emakume biluziari buruz duen ikuspegia garatzen du, hautematearen hasieratik soilik erantzuten duten lerroen espiral baten artean, eta ez ditu zoriak eta perspektibak baino kategoria gehiago ezagutzen. Kolore bakarreko trazuak hainbat mailaketa biltzen ditu, bilbe eskuzabaleko paper baten gaineko presioari zuzenean erantzuten diotenak. (...).
Bere ezaugarriengatik, Sistiagaren biluziak; argia eta itzala gutxieneko bizigarritasunean, ez dira masa handietan biltzen, baizik eta intentsitatearen eta bere tartekatzearen bidez sendotuz doazen ia keinuzko pasabideen artean; "osotasunaren" ekintza konkordantea, harmoniatsua eta funtsezkoa, sentsazio trinko horren erantzulea, zeinean biluzik geratzen baitira; nahiz eta forma horiek, hein batean, erliebe monokromia eratzen duten.
Manterola, (Bilbo, 1980):
"Sistiaga, gaur egungo euskal artearen zati handi bat bezala, informista da, ez bakarrik bere lanaren xedea arte klasikoaren espazio bereizgarriaren arkitektura suntsitzea bilatzen duen neurrian, baizik eta forma bera suntsitzean; izan ere, Della Volpek dioenez, ideien esku-hartzeak zehaztu ez duen forma, adierazi nahi den esanahiaren arabera, txostena da. Horrelako behaketa bat aplika dakioke Sistiagaren bizitza osoan pintore lanetan; 1961etik 1963ra bitarteko keinu-aldiari ez ezik, 1968ko film ahaztezinean ere erreproduzitzen da, lirikoago, Dorre Zurien eraikinaren 1970eko horma-irudi sintnikoan, eta are gaur egungo lanean ere, korronte desorekatuek osatzen dute (...). Espirituaren jariakortasuna gauza bizien mugimenduarekin bat egitea".
"Sistiaga, egungo euskal artearen zati handi bat bezala, informista da, ez bakarrik bere lanak arte klasikoaren espazio bereizgarriaren arkitektura suntsitzea bilatzen duen neurrian, baizik eta formaren beraren suntsipena, zeren Della Volpek dioen bezala, ideien esku-hartzeak adierazi nahi den esanahiaren arabera zehazten ez duen forma informala baita. Horrelako behaketa Sistiagak bere margolari-bizitza osoan zehar egindako lanari aplika dakioke; ez bakarrik 1961etik 1963ra bitarteko keinu-aldiari, baizik eta, lirikoki, 1968ko bere film ahaztezinari, are dramatikoago 1970eko Torres Blancas eraikinaren horma-irudi silnikoan, baita egungo lanari ere, biluziak (...), zeinak, lehen itxuraren gainetik, ekialdeko pentsamendutik hurbilen dauden korronte informalen parte baitira, zalantzarik gabe, pintura deskribatzen dutenak: Espirituaren jarioa eta gauza bizien mugimendua bat egitea ".
Manterola:
"Pintura babes-leku gisa ikusten duen artistak, natura defendatzeko eta bereganatzeko bitarteko gisa, oroimenaren aurka lan egiten duenak eta gauaren itzalak lapurtzen dituenak, intuizio puruaren zeinuaren bila, gure jatorrira garamatza, lege estetikoa gertatu aurreko leize magikora, eta, aldi berean, bizitzaren eta historiaren arteko bereizketa sakona salatzen digu, kulturaren eta historiaren artekoa.
Nestor Basterretxea, (Bilbo, 1980):
"Lehenik eta behin, esan daiteke - Oteiza, Ruiz Balerdi, Reinaldo eta beste batzuekin batera - Artearen irakaskuntzan sutsuki parte hartu duten euskal artista bakarretakoa dela. (...)Keinuek ez dute inoiz Sistiagan sartze analitikoa baztertu, eta lan bikain horietan basoaren anatomia organikoa eta haren landare-aroak zehazten dira. Erlazio-eskala harrigarriak ezartzen dira kolore trinkoko forma trinkoen eta beharrezko arnasketa gisa tartekatzen dituen argi labur urratuen artean. Forma nuklear gisa atomizatzen ditu batzuk, eta atxikita geratzen dira; urdinen eta ezpaldutako berdeen haizete linealekin kontrastean, pintura horietan arte garaikideko obra onenen balio plastikoen maila lortzen baitute".
José de Castro Arines-en kritika, Sistiagaren Ere Erera Baleibu Icik Subura Aravaren filmari...:
"Kolorearen, formaren, egitura eta estaldura kromatikoen etengabeko mutazioaren dimentsio susmagaitzak eta mugagabeak lortzen zituen pintura-esperientzia. Bere konbinazio-aldaketetan argudiatutako pintura-mundua, batzuetan edertasun imajinaezinera iristen zena".
--
Jatorrizko testua: Auñamendi Eusko Entziklopedia
Itzulpena: ELIA itzultzaile automatikoa
Itzulpenaren berrikusketa: Agustín Arostegi