Abokatua eta kolonizatzailea, Bergarakoa (Gipuzkoa) zen izatez, XVIII. mendearen amaieran jaiotakoa. Ospe liberala zuen, eta 1825ean Penintsulatik ihes egin behar izan zuen arrazoi politikoengatik, Filipinetara joanez, bertan merkataritzan aritzeko. Abokatu gisa hasi zen lanean eta 1840an Lehen Auzialdiko epaile legelari gisa aurkitu genuen Tondoko probintzian. 1846an kargua utzi zuen. Espainiako agintarien eta Mindanaoko sultanaren arteko itun bati esker, Mindanaok Espainiaren esku utzi zuen Davaoko eskualdea, eta Oyangurenek aukera hori baliatu zuen eskualde horren eskuratze eraginkorra planifikatzeko. Bere planak Klaberia jeneralari proposatzen dizkio, irletako gobernadoreari, eta hitzarmen bat ezartzen du berarekin, zeinaren bidez konpromisoa hartzen baitzuen eskualde hori baketzeko eta garatzeko, armen eta aipatutako eskualdeko merkataritzaren esklusibotasunaren truke, urte-kopuru jakin batean. 1847an, Dávaora joan zen, eta, urtebete pasatxoan, eskualdearen jabe egin zen. 1849ko urtarrilaren 29ko Gobernu Orokorraren dekretuz lurralde hura probintzia bihurtu zen. Klaberia gobernadorea ordezkatu zutenean, bere ondorengoak 1853an Oyanguren bere postutik kendu zuen, kapitain bat bidaliz haren lekua hartzeko. Oyangurenek apelatu zuen Auzitegira, baina bere erreklamazioek ez zuten eragin handiagorik izan Vergar-eko ospetsuak denbora eta dirua galtzea baino, hau Davaon hil zelarik, 1858.Carlos(e)ko urriaren
10ean.
10ean.