Poesia-liburuekin gertatu zitzaion bezalaxe, ezin esan daiteke Unamunoren antzerki-lanak arrakastatsuak izan zirenik. Bere ohiko kezka eta zalantza existentzialak ageri dira bilbotarraren antzerkigintzan ere, eta lanen ezaugarriei dagokienez, eskematikotasuna, zuzentasuna, gaien zurruntasuna, eszenografia soila eta garbia eta pertsonaien gogoetak ardatz eta elementu bakar izatea aipatu ohi dira. Besteak beste, honako obra hauek idatzi zituen: La esfinge [=Esfingea] (1898), La venda [=Benda] (1899), La princesa doña Lambra [=Lambra printzesa] (1909), La difunta [=Difuntua] (1909), El pasado que vuelve [=Itzultzen den iragana] (1910), Fedra (1910), Soledad [=Bakardadea] (1921), Raquel encadenada [=Raquel kateatua] (1921), Sombras de sueño [=Ametsezko itzalak] (1926), El otro [=Bestea] (1926).