Suarez Alba pintore nagusiki figuratiboa izan zen ibilbide pertsonal guztian, nahiz eta zenbait kasutan, akuarelazko ariketa batzuetan batik bat, guztiz abstrakzioan sartu. Oro har, kolorezko alaitasun handiko orban biziez desintegratutako unibertso piktorikoa landu zuen. Izan ere, kolorearen erabilera izan zen gehien nabarmendutako ezaugarrietako bat. Gehien haztatu eta aitortuetako bat. Oso gaztetatik ikasi zuen arte garaikidearen abentura nagusia alor kromatikoaren eremuan argitzen zela, bera erabat eroso ez sentitu arren errealitatearen muga figuratiboak muga sinesgaitzetaraino behartuz. Horrela, puntu batean geratu zen, figurazioaren eta abstrakzioaren erdi bideko puntuan. Nolabaiteko eklektizismoan.
Inpresionistengandik eta postinpresionistengandik ikasi zuen pintorearen helburua ez zela errealitatea erreproduzitzea, interpretatzea baizik. Hortik dator artistaren izaerari ematen zion garrantzia: izaera artistikoa, berea, zorabiorik gabe sustatu zuena, urteekin fauve pintura espresionista sendotuta eta sustatuta: sentsibilitate kromatikoarekin landutako koadroak. Konposizioaren balio deskribatzailea abiapuntutzat jotzen bazen -figuraziotik ez baitzen inoiz bereizi-, pintore gisa bere aldarteen erreakzioak islatzen zituen, eta azken elaborazio gisa adierazpen intuitiboa agertu ohi zen: hortaz, irudimenaren eta deskribapenaren artean orekatutako terminoa.
Suarez Albari buruz, funtsean, pintore tradizionala zela idatzi izan da, baina pintzelekin zuen ausardiari eta kolore solte eta berezkoa ezartzen zuenez, bazekien gaiei egungo adierazpena ematen sorrera klasikotik abiatuta. Sinplifikatutako eta zirriborratutako formen bidez -zenbaitetan zintzotasunez tratatuta- lortutako bizitasuna; beraz, eta kolorearen potentzialtasun iradokitzailearen bidez, ikuspegi ausarta lortzen zuen. Hortaz, jatorriz tradizionala zen ikuspegia eguneratzen eta modernizatzen zuen.
Salbuespenak salbuespen, pintore honen gaia paisaiaren generoan oinarritzen da nagusiki, belaunaldi bereko adiskide gehienen kasuan bezala. Irudizko konposizioak ere lantzen dituen arren, horiek, oro har, paisaiaren osagarri eta gehigarri gisa balio dute. Paisaiaren barruan, ibilbidean hainbat gairekiko interesa agertu zuen: trenen eszenak, oilategien eta zabortegien panoramikoak, baina hori bai, Gasteizko muino zaharraren hiriko txokoak, Arabako landazabaleko bistak eta probintziako herriak islatuz, betiere. Hirurogeiko hamarkadaren erdialdean bere lurraldeko harresitutako hainbat herri islatzeko interesa izan zuen, hala nola Agurain, Antoñana eta Guardia.
Bilakaera artistikoaren ondorio eta laburpen gisa pintorearen aitorpena ekarri dugu:
"Inpresionismotik abiatu naiz, baina nire pintura orain gehienbat espresionista da. Funtsean espresionistatzat dut neure burua arrazoi honengatik: gai bakoitzak, pertsona bakoitzak bezala, izaera du. Gaia bizi dudan moduan islatzen dut, hunkitu nauen moduan. Paisaia bera modu desberdinean azaltzen zaigu egunaren arabera. Agian norbaitek txunditzen duen zerbait ikusi eta hurrengo egunean itzultzean beste modu batera ikus dezake" (itzulpen moldatua gazteleratik)
[Norte Exprés, 1967-05-24].
Konpromiso piktorikoetan -Gasteizko aretoetan ia urtero edo urte eta erdiz behin erregularki erakusketak egiten zituen- eta tokiko instituzioekiko lanetan -beste lanpostuen artean Udal Aurrezki Kutxako aholkularitza artistikoaren ardura izan zuen hiru hamarkadatan- buru-belarri ari zela, ilusio berriak zituenean, heriotzak ustekabean harrapatu zuen hirurogeita bost urte lehenago jaiotzen ikusi zuen hirian.