Berwickeko dukea.
Frantziako mariskala. Moulinsen (Bourbonnais) jaio zen, 1670ean, Ingalaterrako Jakobo II.aren eta Arabelle Churchillen semea. Poloniako ondorengotza gerran hil zen, 1734an, 66 urte zituela.
Espainiako ondorengotza-gerran parte hartu zuen, Felipe V.ari Espainiako tronuan finkatzen lagundu zioten tropa frantsesen buruzagi nagusi gisa (1704 eta 1706ko otsailean). Bere ardurapean egon ziren Kataluniaren eta Levanteren erresistentzia deuseztatu behar zuten erasoaldi militarrak, ordutik aurrera foruak galdu zituztenak. Almansaren garaipenaren ondorioz (1707ko apirilaren 5a), Felipe V.ak Liria eta Jerikako dukerriak eta Espainiako titulu handia eman zizkion urte horretako urriaren 16an. Geroago, haren ondorengoek noblezia-titulu ugari pilatu zituzten, baita Euskal Herrian ere, non ezin konta ahala auzi sortu zitzaizkien (ikus Berwick eta Veragua, Duques de).
Gerra hau amaitu zenean, Guyenako gobernadore izendatu zuten, Espainiarekiko gerra berriro hasi zenean (1719) betetzen zuen kargua; oraingoan, Aliantza Laukoitzaren aginduz, Berwickek lehen lagundu zuen subiranoari eraso zion. 1719ko maiatzaren 12an Baionan sartu zen eta bertako zinegotziek solemnitatez gorriz jantzita egin zioten harrera, Saint-Esprit zubiaren sarreran. Euskal hiri horretan kokatu zen Frantziaren ekintzan parte hartu behar zuen armada. Honako gorputz hauek osatzen zuten: Infanteria: Gervaisiko 1. eta 2. batailoiak, Poitouko 2. batailoia, Bigoneko erregimentua, Marinako erregimentuko 3. batailoia, Dauphineko eta Blaisoiseko errejimentuak, Olonneko Bassignyko errejimentuak, Touraineko errejimentua, Mantxako bi batailoiak,
Zalditeria Maurevel, zalduneria; Dauphine, dragoiak; Cayeux, zaldieria; Beaumonteko konpainia bat, dragoiak; Chartresko erregimentua, zalduntza; Karabineroak, zalduntza; Lautrec, dragoiak; Epinay, dragoiak; Conty, zalduntza; Muillac, zalduntza eta Zalduntza erregimentuek osatzen zuten. Bitartean, kontinenteko probintzietan, Felipe V.aren neurri zentralistekiko nahigabea errebolta garbiko klimax batera iritsia zen; kontuan izan behar da, bi urte lehenago -VIII-31-I7I7-an-, errege borboitarrak Ebroko aduanak mugara lekualdatzea agindu zuela eta Bizkaia, zeinaren matxinada oraindik odolez itoa izan zen. Felipe V.ak, Berwicken inbasioarekin harrituta, bere tropak Bizkaiko lurraldetik erretiratzeko agindua eman zuen. Araba, Gipuzkoa, Bizkaia eta Nafarroa, gogo handirik gabe ari dira defentsan. Hondarribia 1719ko ekainaren 16an errenditu zen. Gipuzkoak abuztuaren 7an egin zuen, baldintza batekin: Frantziaren inbasioa zigortuz gero, foruen errespetua bermatzea (Tolosako Probintzia Artxiboko agiria). Errendizio-aktan, diputatuek Gipuzkoako foru-doktrinaren sintesi argia egiten dute (Col. Vargas Ponce, t. 49).
Abuztuaren 18an, Donostiak Berwick-i ireki zizkion ateak, eta Berwick-ek bulego bat bidali zuen Bizkaira, negoziatzeko eskatuz. Bizkaitarrek, gerrak iraungo ez zuela eta errepresalia okerragoen arriskupean jartzea komeni ez zela sinetsita, despatxua erregeari bidali zioten, komentariorik gabe, gaitzespen ironiko gisa. Arabak, ordea, bere dignatarioak bidali zituen, foruen zaintzaren bidez probintzia Frantziara sartzea sinatu zutenak (1719ko abuztuaren 29a). Felipe V.ak bakea eskatu zuen 1720an, baina hurrengo urtean sinatu zen. 1722ko urriaren 16ko Errege Aginduaren bidez, aduanak betiko tokira itzultzeko agindua eman zuen, euskaldunak, gogorrak eta mugaldekoak izateagatik, atsekabetuta egoteak zekarren arriskuaz jabetuta. Berwickek jarrera egokia izan zuen bere aliatu zirkunstantzialekin, eta kargu garrantzitsuak bete zituen Frantziako politikan. Euskal Herrian izan zuen esku-hartzeak, zalantzarik gabe, Konbentzioaren gerraren aurrean izango zuen jarrera aurreikusi zuen.