Fernando de Amaricaren arte ekoizpen ospetsuena paisaiaren generoari dagokio, nahiz eta erretratu eta lore margolan ugari ere iritsi zaizkigun. Arabako pintura garaikidean paisaiaren aitzindaritzat hartu izan da, eta berak finkatu zituen genero horretako oinarriak. Modalitate honetako interesa eremu geografiko txiki batera mugatu zen, gertukoena eta horrenbestez, ondoen ezagutu eta interpretatu zuena: Gasteiz, Arabako lautada, Gipuzkoako eta Bizkaiko bailara itzaltsuak, euskal kostaldea, Errioxa eta Nafarroa.
Estiloa inpresionista gisa ulertzen dugun horretarantz bideratu zuen. Osaera hezurmamitzeko marrazki leun baten gainean Amaricak pintzelada libreekin eta orban mamitsuekin paisaiak zehaztu zituen, plenairista sentimendu nabarmenarekin: argi irekia maite zuen, egunsentikoa, eguerdikoa edo iluntzetakoa; eguzki zein euri egunak. Hala, panoramika guztien faktore erabakigarria atmosfera zela agerian utzi zuen, bai hiri paisaietan zein landa eremukoetan.
Berehalakotasunarekin konpromiso tinkoa hartu zuen: Elementuen eta objektuen dinamika gisa interpretatutako errealitatea inguruarekin eta egoerarekin duten harremanak definitu zuen. Paisaia zehatzak eta errealak dira, hunkiberatasuna irekitzen dute eta artista zein ikuslea gardentasunen joko finean barneratu zituen, beti desberdina zen joko batean, beti alda zitekeena. Horrenbestez, Amaricak espazioak eta argiak ukitu magikoa, bakarra eta errepikaezina emateko gaitasuna zutela uste zuen, inpresionistek bezala. Horregatik, agian, paisaia puruak maitemindu zuen, batzuetan figurekin osatu bazuen ere.